" ماه و خورشید: عاشقان سرگردانِ آسمان "


ماه در آرامش شب، بی‌تاب و مبهوت، در جست‌وجوی خورشید است. دریاها، آئینهٔ اشک‌های خاموش او شده‌اند، و نسیم‌های شبانه، پیام‌های دل‌شکسته‌اش را در سکوت به زمین می‌رسانند. او هر شب، در تاریکیِ بی‌پایانِ خود، به امید طلوعی که هرگز نمی‌آید، چشم می‌دوزد. مگر می‌شود عاشق بود و به وصال نرسید؟

از سوی دیگر، خورشید با شکوهمندی طلوع می‌کند، اما در دل خود زخمی نهفته دارد که از دیدگان عالم پنهان مانده است. او با هر طلوع، می‌تابد و جهان را گرم می‌کند، اما دلش، در آغوش افق جا می‌ماند؛ همان افقی که میان او و ماه، دیواری از زمان کشیده است. او شب را می‌شناسد، آن را حس می‌کند، آن را در دل دارد، اما هیچگاه نمی‌تواند پا به وادیِ عشق بگذارد؛ چرا که نور او، تاریکی ماه را محو می‌کند، و آنچه محو شود، دیگر قابل لمس نیست.

با گذر روزها، این اشتیاق، این دلبستگی بی‌پایان، همچون شعله‌ای جاودان در جانشان زبانه می‌کشد. ماه، شب را به امید دیدار سپری می‌کند، و خورشید، روز را با حسرتی ناگفته به غروب می‌سپارد. زمین، بی‌خبر از این قصهٔ بی‌پایان، به گردش خود ادامه می‌دهد، و آسمان، تنها شاهد خاموش این عشقِ سوگوار است.

سال‌ها، قرن‌ها، ابدیت می‌گذرد، اما سرنوشت، در جدایی‌شان ریشه دوانده است. تنها لحظاتی کوتاه، در کسوف، در گذر سایه، فرصتی می‌یابند تا برای چند دم، به وصال برسند، اما همان لحظه نیز، تنها خاطره‌ای زودگذر است؛ گویی جهان خود نیز تاب دیدن عشقشان را ندارد.

و این‌گونه، عشقشان جاودانه می‌شود—نه در وصال، که در حسرتی که هرگز پایان نمی‌یابد. عاشقانی که می‌تابند، می‌درخشند، اما هرگز یکدیگر را لمس نمی‌کنند. قصهٔ ماه و خورشید، قصهٔ عاشقانِ گمشده‌ای است که در گسترهٔ آسمان، برای همیشه در طلب هم خواهند بود.