هر بار که درِ ورودی کافه باز میشه، بی‌اختیار سرم رو بلند می‌کنم و نگاهم به اون سمت میچرخه. میدونی؟ انتظار برای اومدنت، دیگه برام به عادتی دلنشین تبدیل شده، شیرینِ من.
حالا که فکرش رو می‌کنم، حتی صدای قدم‌هات هم با دیگران فرق داره، طوری که در رو باز میکنی، وارد میشی... حتی سکوت کافه با حضورت تغییر میکنه و حس و حال جدیدی با تو وارد اینجا میشه.
صندلی همیشگیت، تا وقتی که بیای، خالی و چشم‌به‌راهته. گرم‌ترین و تازه‌ترین نون‌ها آرزو دارن انتخابشون کنی. حتی هات‌چاکلتی که همیشه توی ماگ خودت میخوایش، داغ و تازه، در انتظار روشنی حضور توعه.
تو... طوری دل بردی که هیچ واژه‌ای توان توصیفش رو نداره. می‌بینی قندکم؟ این فقط من نیستم که انتظارت رو می‌کشم؛ تک‌تک اجزای کافه دلتنگ توئن.
یادته گفتم که تو منبع انرژی اینجایی؟ و منبع انرژی من... و تو، فقط خندیدی—اون خنده‌ی دلربا، روحم رو توی خودش غرق کرد. و وای... که اون خنده، چقدر بوسیدنی بود!
تو منو عاشق نکردی، تو روحم را لمس کردی، نور رو به زندگیم آوردی، و امیدِ این کافه شدی.
آره، تو بودی؛
نون قندیِ محبوبِ دِلَم.
این پیام + پست مورد علاقتون از پی‌پو روفوروارد کنین.
اسم ایدل + ایدیتون رو بزارین
تبریک سال نو همراه با مودبرد بهتون تقدیم میشه.
اگه چنل ندارین؛ بات ایدی بدین
محتوای پیامتون این باشه:
[ نوروز | اسم ایدل | @id ]
لیمیت: تا وقتی خط بخوره
