Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

View

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

محمد کریمیان

از شعر و ادب و زبان و تاریخ.
زبان شاعر شنیدنی‌ست
آغاز: ۲۰ اسفند ۳
می‌شنوم:
http://t.me/HidenChat_Bot?start=660437880

TGlist rating

TypePublic

Verification

Not verified

Trust

Not trusted

Location

LanguageOther

Channel creation dateMar 10, 2025

Added to TGlist

Mar 10, 2025

I own this channel

History of changes

Statistic of Telegram Channel محمد کریمیان

More details

Subscribers

54

24 hours

511%Week

1745.9%Month

501 250%

Citation index

0

Mentions1Shares on channels0Mentions on channels1

Average views per post

4

12 hours40%24 hours40%48 hours220%

Engagement rate (ER)

9.09%

Reposts0Comments0Reactions1

Engagement rate by reach (ERR)

44.9%

24 hours

36.73%Week

3.58%Month0%

Average views per ad post

0

1 hour00%1 – 4 hours00%4 - 24 hours00%

More details

Connect our bot to the channel to find out the gender distribution of this channel's audience.

Total posts in 24 hours

1

Dynamic

Latest posts in group "محمد کریمیان"

All posts

16.03.202508:43

صحبت از عشق و ادب آن هم ز استادِ ادب
با فروغش جان عاشق را نماید ملتهب

از رخِ فرهنگ ایرانی براندازد حجاب
تا نباشد عشقِ بر آن بی‌دلیل و بی‌سبب

محمد کریمیان
۲۶ اسفند ۳

سخنران: دکتر ایرج رضایی، دکترای زبان و ادب فارسی از دانشگاه تهران

15.03.202520:10

همدمی خوب‌صورت و غم‌خوار
بهتر از مال و ثروتِ بسیار

ای دریغا که اولین مصراع
گشته در بندِ دومین مصراع

محمد کریمیان
۲۵ اسفند ۳

15.03.202518:49

صحبت از ماهیّت فرهنگ ناب و سودمند
بیشتر از پیش سازد نام ایران را بلند

آتشِ دلبستگی بر آن، شود هستی‌فروز
تا شود آوازه‌خوان، بگذار بر آتش سپند

محمد کریمیان
۲۵ اسفند ۳

15.03.202509:32

اندکی بر گونه‌های خود فشان رنگِ سپید
از درخت سیب سرخش باغبان شد ناامید

مزه‌ی خرما به شیرینی چرا تلخی کند؟
غنچه‌هایت گوئیا دیگر به شیرینی رسید

گر به زیرِ تختِ پیشانی دو دریا نیستَت
پس چرا آبی‌صدف‌هایی در آن‌ها شد پدید؟

این چنین بویی بهاری از چه سویی می‌رسد؟
این بهاران در زمستان را کسی گویا ندید

محمد کریمیان
۲۵ اسفند ۳

13.03.202519:01

مرد میدان و خوش‌نفس بودی
گرچه محصور در قفس بودی

آشنایت زغال و صخره و سنگ
روی‌گردان ز خار و خس بودی

آتشی بی‌کرانه مِیلت بود
روی‌گردان ز هر قبس‌ بودی

سختی‌ات طعنه‌ها زند بر کوه
گرچه در لطفْ خود ارس بودی

در خیال تو سنگْ گوهر بود
چون ستیهنده با هوس بودی

گرچه در فارسی شدی سرمشق
بهرِ درس تلاشْ بس بودی

کاش در آن زمانِ چهره‌سیاه
در مکانی به‌جز طبس بودی

محمد کریمیان
۲۳ اسفند ۳

13.03.202513:18

توشه‌های سفر شود دل‌سنگ
نیست بهتر ازین که شد دل سنگ؟

اینکه باریک گشته رَه بهتر؟
یا که ناگه دگر شود دل تنگ؟

محمد کریمیان
۲۳ اسفند ۳

13.03.202512:52

خوش بخوان شاید دلِ صیاد هم آید به رحم
گرچه من گویم که او از قیدِ آن آزاد شد

پیش از اینکه او رود در پیشه‌ی صید و شکار
نیزه‌ای بر او نشست و سینه‌اش ناشاد شد

آن دل قرمزنگارش آن زمان شد زردرو
تکه‌سنگی جای آن بنشست و دل بر باد شد

پس دگر اعضای او شد تشنه‌ی خون یک به یک
تا رساند خون به این اعضای خود صیاد شد

در درونش راه قانون و طبیعت بسته شد
پس دگر با سرکشی مایل به استبداد شد

محمد کریمیان
۲۳ اسفند ۳

13.03.202511:40

بی‌ سدایت پهنه‌ی هستی ندارد جان، بخوان
تا شود آوازهایت زندگی‌افشان بخوان

می‌نویسم گرچه بی‌اندازه از اندوه و رنج
تا شود این رنج و این اندوه‌ها میزان، بخوان

گرچه گاهی می‌دهم از دردها قدری نشان
تا نباشد دردها در حسرتِ درمان بخوان

گرچه می‌گویم زمانی‌ از هنرها واژه‌ای
تا نمانَد واژه‌ها در برگ‌ها پنهان بخوان

با فراموشی هنرهای گران ارزان شود
تا نگردد این هنرهای گران ارزان بخوان

نقطه‌ی پایان نمی‌آید به چشمم این زمان
پس تو هم باور کن این مصراع و بی‌پایان بخوان

محمد کریمیان
۲۳ اسفند ۳

13.03.202507:57

سزَد که از دل و جان پاسِ آشیان داریم
ز حادثاتِ جهانیش در امان داریم

تن از تحمّلِ ذلت به ننگ نسپاریم
که از سُلاله‌ی نام‌آوران نشان داریم

وطن که بُنگهِ دلبند و روح‌پرورِ ماست
روا بود که گرامی‌ترش ز جان داریم

حذر ز درکِ حقارت که ژرف‌گردابی‌ست
رواست گر خود از این ورطه بر کران داریم...

✍ادیب برومند
(۲۱ خرداد ۱۳۰۳ تا ۲۳ اسفند ۱۳۹۵)

روانش شاد!

12.03.202511:47

امروز ولی دوباره باران بارید
ابری که گهر بر سرِ ما می‌پاشید

امروز چرا به حال من می‌گریید؟
گویا که تو را کنار من هیچْ ندید

محمد کریمیان
۲۲ اسفند ۳

12.03.202510:43

آرزوهایش چه رنگین و بلند
گرچه پشتش گوسپندان می‌روند

با خیالاتش نماید دوستی
گرچه در این‌جا نیابد دوستی

گرچه تن افتاده و رنجور شد
خاطرش از ناتوانی دور شد

همچنان در دل نهان دارد امید
چون بداند غنچه‌ها خواهد رسید

همچنان این راه‌ها را می‌رود
چون بداند بر بلندی می‌رسد

گرچه در دستش شود چوبی علم
چوب‌ها خود می‌شود روزی قلم

گرچه در صحرا رود با گوسپند
عکس او را در کتابی می‌کِشند

میل‌ها دارد نوازد تارها
همچنان از نی نمی‌گردد جدا

هر زمان آوازها خواند بلند
تا که روزی نغمه‌اش را بشنوند

گرچه در دشت و دمن خوانَد سرود
فکر و پندارش ز جا او را ربود

بُرده در تالارِ آوازی شلوغ
تا هنرمندی نماید با نبوغ

با عقیلی‌ها هم‌آوازی کند
با سدایش خاطره‌سازی کند

پس دگر روزی درین پندار شد
فارغ از دنیای مردم‌خوار شد

دید خود را در لباسی زرنگار
چهره‌اش سرزنده‌تر از نوبهار

رفت و سرخوش وارد تالار شد
عمق شادی‌های او بسیار شد

مردمان ناگه ز جا برخاستند
سوت و جیغ و کف ز آن‌ها شد بلند

آن پسر هم بوسه‌ای تقدیم کرد
روبه‌روی مردمش تعظیم کرد

بی‌درنگ آماده‌ی آواز شد
نعره‌ای آن لحظه مشکل‌ساز شد:

با زمین همبر شوی برخیز زود
گرگِ صحرا گوسپندان را ربود

محمد کریمیان
۲۲ اسفند ۳

12.03.202510:43

11.03.202510:48

بیست و یک روزْ رفته از اسپند
قلب ماهی هنوزْ مهرآکند

گرچه روزی تهی شود از مهر
هست از سرگذشت خود خرسند

چون ببیند که در چنین روزی
اهل شعر زمانه در بزم‌اند

شاعران جمله در ادب‌ساران
مست و سرخوش ز جامِ شعری چند

یاد استاد نامیِ گنجه
چامه‌گویی سخنور و فرمند

مهر ایران ز او تجلی یافت
دل ایران زند بر او لبخند

نسبت و خاندان او چنین باشد
مادر ایران‌زمین و او فرزند

پارسی‌گوی و زاده‌ی ایران
با به‌جز این دو نیست در پیوند

داده فرمان به بزم‌های ادب
از همین رو نظامی‌اش خوانند

محمد کریمیان
۲۱ اسفند ۳

10.03.202512:59

دام برچیدی، به دلتنگی ولی دامن زدی
با سیه‌مو شعله‌ای بر دیده‌ی روشن زدی

میل گل دارم گلستان را به من نزدیک کن
ای که با گل‌دسته‌هایت طعنه بر گلشن زدی

روی گرداندی ز مشتاقی که یکدل بود و هست
با چنین روی و ریا یکروی را گردن زدی

دیده گوهرساز شد با یاد افسون‌های تو
جای آرامش به آن بر پلک‌ها روغن زدی

خاطری آسوده را شورشگری آموختی
با کدامین دل تشر بر خاطری ایمن زدی؟

رشته‌ای آزاد را بر گردنی پیچانده‌ای
با کدامین دل به چشم صبرها سوزن زدی؟

رسم پنهان کاری‌ات همواره شورش‌کار بود
کی دگر حرفی ز آن هنگامه‌ی دیدن زدی؟

هر زمان آیین بشکفتن تو را همراه بود
در عوض با ما فقط صحبت ز پژمردن زدی

این مهِ اسپند ما هم میل آتش می‌کند
آن هم آن آتش که روزی در مهِ بهمن زدی

محمد کریمیان
۱۷ اسفند ۳

10.03.202512:59

چهره‌ی او سخن از فصل بهاران دارد
با من آن چشم سخن‌های فراوان دارد

چه نیازی به گل سوسن و نرگس دارد
آن سمن‌چهره که رخسارِ گل‌افشان دارد

چه نیازی به طلاهای درخشان دارد
آن سیه‌زلف که پیشانیِ تابان دارد

صاحب فن بیان است و سخن‌های بدیع
باز هم در دلِ خود برده و پنهان دارد

گرچه رخساره‌‌ی او هست نویدی ز بهار
می‌کند عشوه و رفتار زمستان دارد

گرچه شیدای نگاهش سپر انداخته است
باز هم شیوه و رفتار دلیران دارد

محمد کریمیان
۱۶ اسفند ۳

All posts

Nothing found 😢

More details

Records

19.03.202523:59

54Subscribers

19.03.202504:12

100Citation index

13.03.202523:59

53Average views per post

23.04.202503:32

0Average views per ad post

19.03.202504:12

25.00%ER

17.02.202507:27

350.00%ERR

Growth

More details

Subscribers

Citation index

Avg views per post

Avg views per ad post

ERR

More details

محمد کریمیان