براساس وايب چنلتون يك بيت شعر از شاعر هاي برجسته، تقديمتون كنم و بگم توسط چه شاعر نوشته شديد.
سایه خمیدهٔ من، بار گران درد را از دوش خود پایین بیاور و پیچ و تابی به آن کتف خشک شده‌ات بده و دروغ لبخند محسوس مرا در میان دوستان برملا نکن.
مجالت را در دادگاه ناعادلانه‌ی ذهنت به دار می‌کشی و روز هایت را بی هیچ آماجی به شب می‌رسانی، تا به کی در ثمر این ماتم ها خواهیم سوخت سایهٔ من ؟ عمق زخمی که آخرین دیدارمان به جای گذاشته سوزناک بود اما تا به کی این ناسور ننگ، باز خواهد ماند ؟
آن پوزخند مضحک که در سکوت فریاد می‌زند « تو او را به باد فراموشی نسپرده‌ای» را از صورتت پاک کن سایه، من سال هاست گرمای وجودش را تقدیم خاک سرد این زمین کردم.
من ساعات طولانی را صرف پاک کردن ذهنم کردم که به سمت خوشبختی روانه شوم نه اینکه بگذارم یاد شعله های کاسته شدهٔ نگاهش و پوست به برف مانندش که نشان از نامنظم شدن نجوای تپش هایش بود، دوباره جریان اشک هایم را سرازیر کند.
نمیخواهم شادی غم انگیز وجودش را چندباره مرور کنم. نمیخواهم تصویر آتش نگاهش مرا زنده زنده خاکستر کند. من دیگر نمیخواهم ملاحت زلف بلندش را یادآور شوم.
وجود من، سایه، این چنین گرفتار تاریکی ها نشو؛ مرا ببین چگونه به دنبال سپیدی افتاده‌ام، تو هم همراهم بیا و عاقبتت را در میان این لجن زار ننویس.
این چنین نگاهم نکن. زمزمه های تلخت را برای خود نگه دار، دل من طاقت این اندوه ها را ندارد اما چه کنم که اسیر شدم؛ اسیر لبانی که طعم شهددارش لحظه‌ای مرا تنها نمی‌گذارد، من پا بند شدم به خنده هایی که دیگر تکرار نخواهند شد.
تو درست می‌گویی سایه، میخواهم حقیقتی انکار ناپذیر را بازگو کنم؛ منی که با هر توهم او از خود بی خود می‌شوم چگونه خواستار طرد کردن آن شراره های نگاهش هستم ؟ چگونه قول خوشبختی به خود می‌دهم در حالی که نیمی از من در هفت آسمان ها سیر می‌کند ؟ امید به این باطن خودباخته ابلهانه است.
او هرگز در من نخواهد مرد.
صدای شکسته شدن چیزی در سینه‌اش می‌پیچد؛ قلبی که سال‌ها پیش ترک برداشته بود، اکنون زیر بار اندوه خرد می‌شود.
اشک‌هایی از جنسِ آتش، بر گونه‌های یخ‌زده‌اش می‌لغزند، و هر قطره، قسمتی از وجودش را با خود می‌برد.
اما این اشک‌ها هم، تسکین نیستند؛ تنها یادآورِ دردهایی هستند که هیچ پایانی ندارند.
آسمانِ بی‌انتها به او خیره شده، اما سکوتِ آن، سنگین‌تر از هر فریادی است.
گویی حتی کیهان هم از او روی برگردانده، و حالا او مانده و خلا‌ای که هر لحظه بیشتر در وجودش رخنه می‌کند.
هر ستاره‌ای که در دوردست خاموش می‌شود، گویی قسمتی از امیدش است که می‌میرد.
سردی، تمام وجودش را فراگرفته. نه سرمای جسم، بلکه سرمایی که از عمقِ جان می‌آید و حتی استخوان‌هایش را یخ می‌زند.شاید، در جایی که حتی ستارگان از ترس نمی‌درخشند، پایانش در آغوشِ تاریکی به انتظار نشسته باشد.پایانی که نه رهایی است، نه آرامش؛ تنها محو شدن در چیزی است که هرگز پایان نمی‌یابد.
صدها کهکشان دورش در سکوت فرو رفته‌اند، اما هیچ‌کس، هیچ‌چیز، برای نجاتش نمی‌آید.
هرچه بیشتر به سوی تاریکی فرو می‌رود، صدای زنجیرهایی که به روحش پیچیده‌اند، بلندتر می‌شود.
و در نهایت، هیچ چیز نمی‌ماند.
نه نامی، نه خاطره‌ای، نه حتی نوری کوچک که راه بازگشتی را نشان دهد.
تنها چیزی که باقی می‌ماند، یک سیاهیِ مطلق است؛ جایی که اشک‌ها یخ می‌زنند، فریادها گم می‌شوند، و روح، در تنهاییِ بی‌پایان خود محو می‌شود.
