𝕾𝖙𝖆𝖗𝖗𝖞𝖂𝖍𝖎𝖘𝖐𝖊𝖗

شانه هایش می‌لرزید و توان قدم برداشتن نداشت. احساس میکرد وجودش از نیروی الهی تهی شده، ان زمان که از تمام قدرتش برای سوزاندن ان ریشه های متعفن در زیر اب استفاده کرده بود، به این روز افتاد. اگر خنوم دیر میرسید ممکن بود ست را از دست بدهد،‌او در دوات قدرتی نداشت چه مرده و چه زنده.
نمیتوانست اجازه دهد کابوس خدایش به واقعیت مبدل شود..
در نهایت خیالش راحت شده بود. قدم هایش را به سمت ساحل کشید و‌ از نیل که نیمی از ابهایش بخار شده بود، خارج شد. نمیدانست چند قدم دیگر میتواند بردارد اما میخواست مطمئن شود ست به جای امنی میرسد، و یا حداقل.. فردی معتمد او را به معبد اتش برمیگرداند. حتی اگر میمرد... اهمیتی نداشت!