Solitude
Not for the faint of heart
TGlist rating
0
0
TypePublic
Verification
Not verifiedTrust
Not trustedLocation
LanguageOther
Channel creation dateSep 04, 2018
Added to TGlist
Mar 16, 2025Records
27.04.202513:07
3.1KSubscribers31.10.202423:59
0Citation index15.04.202514:06
1.5KAverage views per post31.05.202523:59
394Average views per ad post28.02.202515:42
40.86%ER15.04.202523:59
48.71%ERR
27.04.202508:06
کاش زنده بودی تا می‌شد مستقیما لقب "پنبه‌زن" رو بهت داد.
یحیی پنبه‌زن.
یحیایی که پنبه‌ی ادعاهای خیلی‌ها رو زد.
یحیی پنبه‌زن.
یحیی پنبه‌زن.
یحیایی که پنبه‌ی ادعاهای خیلی‌ها رو زد.
یحیی پنبه‌زن.
Reposted from:
Ramezanali.com
03.05.202513:11
چرا جبهه مقاومت دیگر الهام‌بخش نیست؟ نگاهی از درون به زخم‌های امروز
کار کردن امروز در این جبهه‌ای که سید حسن ندارد، قاسم سلیمانی ندارد و خیلی از فتوحات را از دست داده است، دشوارتر از هر چیزی‌ست که تصورش می‌رود؛ خصوصاً که به‌جای قاسم سلیمانی، عزیزانی را دارد که نه‌تنها مشوق ترویج صحیح ادبیات و فرهنگ مقاومت نیستند، که مانع‌اند.
این مسیر پر از دشواری است؛ چون به‌جای قاسم سلیمانی، مکتب حاج قاسم دارد؛ چون به‌جای فتح سوریه، سقوط سوریه دارد؛ چون به‌جای شکست هیمنهٔ اسرائیل، با شهادت سید، سقوط هیبت حزب‌الله دارد؛ چون به‌جای فتح موصل و آمرلی، بوی پول و طلا در جیب آقایان و آقازاده‌ها را دارد.
امروز قصه از هر زمانی که مثل منی درک کرده، سخت‌تر است. سقوط سوریه از سقوط حلب و تدمر سخت‌تر بود. شهادت سید از شهادت هر کسی در تاریخ مقاومت، کمرشکن‌تر بود. اما چیزی که بیشتر تو را ناامید می‌کند، این است که می‌دانی میدان را به چه چیزی باخته‌ایم! می‌دانی دغدغهٔ عده‌ای نه انقلاب و اسلام، که ماشین و آپارتمان‌شان است.
خب، برای چه کار کنیم؟! برای چه در این جبهه‌ای که بوی گند و تعفّن منیّت مشام‌مان را پر کرده، قلم به‌دست بگیریم و بجنگیم؟ بماند که باید با مکتب هم بجنگیم، با نیروی قدس هم باید بجنگیم، با ممیز ارشاد و مدیر ارشاد هم باید بجنگیم. آخرش که چه؟
اما منی که خون‌های پاک ریخته‌شده پای این نهال را دیده‌ام، خیانت و ایثار را دیده‌ام، شکست و پیروزی را توأمان دیده‌ام، شهادت رفیقم را دیده‌ام، فرار نارفیق را هم دیده‌ام، جاسوسی و جاسوس را هم دیده‌ام، برایم جبهه تعریف نمی‌شود در فلان سردار با قبه‌های درشتش یا فلان مکتب با رفتارهای خلاف قاعده‌اش.
این جبهه برای من یعنی سیدعلی زنجانی، مصطفای صدرزاده و شیخ جابر زهیری. این جبهه یعنی حاج قاسم، سید حسن، عماد. من نان و جانم را فدای این مسیر خواهم کرد.
درک خستگی و ناراحتی و ناامیدی چیزی نیست که برایم سخت باشد، چون لحظه‌به‌لحظه‌اش را با گوشت و خونم درک کرده‌ام؛ از روزی که وارد این مسیر شدم تا امروز که سال‌ها را رد می‌کند، هر روز ناامید شدم و امیدوار شدم، هر روز قهر کردم و آشتی کردم، هر روز زیر میز زدم و پشت میز کار نشستم.
هنوز این جبهه زنده است، هنوز مسیرش روشن است، هنوز سید هست، حاجی هست، عماد هست. تا اینها هستند ما هم هستیم، تا پای جان.
اگر دیدید روزی خسته شدیم، جدی نگیرید. هنوز عیارمان نیاز به بالا رفتن دارد، ولی قطع بدانید ما قرار نیست سر چیزی این جبهه را ترک کنیم. ما برای این جبهه ساخته شده‌ایم، برای مردن پای این علم.
[این متن را یکی از دوستانم نوشته که مدیر یک مجموعهٔ فرهنگی است. پس از استعفای یکی از مدیران مؤسسه، این دل‌نوشته را در گروه داخلی مجموعه منتشر کرد؛ روایتی صمیمی و صادقانه از چالش‌ها و دغدغه‌های امروز جبههٔ مقاومت و فضای مدیریتی آن.]
@Ramezanali_com
کار کردن امروز در این جبهه‌ای که سید حسن ندارد، قاسم سلیمانی ندارد و خیلی از فتوحات را از دست داده است، دشوارتر از هر چیزی‌ست که تصورش می‌رود؛ خصوصاً که به‌جای قاسم سلیمانی، عزیزانی را دارد که نه‌تنها مشوق ترویج صحیح ادبیات و فرهنگ مقاومت نیستند، که مانع‌اند.
این مسیر پر از دشواری است؛ چون به‌جای قاسم سلیمانی، مکتب حاج قاسم دارد؛ چون به‌جای فتح سوریه، سقوط سوریه دارد؛ چون به‌جای شکست هیمنهٔ اسرائیل، با شهادت سید، سقوط هیبت حزب‌الله دارد؛ چون به‌جای فتح موصل و آمرلی، بوی پول و طلا در جیب آقایان و آقازاده‌ها را دارد.
امروز قصه از هر زمانی که مثل منی درک کرده، سخت‌تر است. سقوط سوریه از سقوط حلب و تدمر سخت‌تر بود. شهادت سید از شهادت هر کسی در تاریخ مقاومت، کمرشکن‌تر بود. اما چیزی که بیشتر تو را ناامید می‌کند، این است که می‌دانی میدان را به چه چیزی باخته‌ایم! می‌دانی دغدغهٔ عده‌ای نه انقلاب و اسلام، که ماشین و آپارتمان‌شان است.
خب، برای چه کار کنیم؟! برای چه در این جبهه‌ای که بوی گند و تعفّن منیّت مشام‌مان را پر کرده، قلم به‌دست بگیریم و بجنگیم؟ بماند که باید با مکتب هم بجنگیم، با نیروی قدس هم باید بجنگیم، با ممیز ارشاد و مدیر ارشاد هم باید بجنگیم. آخرش که چه؟
اما منی که خون‌های پاک ریخته‌شده پای این نهال را دیده‌ام، خیانت و ایثار را دیده‌ام، شکست و پیروزی را توأمان دیده‌ام، شهادت رفیقم را دیده‌ام، فرار نارفیق را هم دیده‌ام، جاسوسی و جاسوس را هم دیده‌ام، برایم جبهه تعریف نمی‌شود در فلان سردار با قبه‌های درشتش یا فلان مکتب با رفتارهای خلاف قاعده‌اش.
این جبهه برای من یعنی سیدعلی زنجانی، مصطفای صدرزاده و شیخ جابر زهیری. این جبهه یعنی حاج قاسم، سید حسن، عماد. من نان و جانم را فدای این مسیر خواهم کرد.
درک خستگی و ناراحتی و ناامیدی چیزی نیست که برایم سخت باشد، چون لحظه‌به‌لحظه‌اش را با گوشت و خونم درک کرده‌ام؛ از روزی که وارد این مسیر شدم تا امروز که سال‌ها را رد می‌کند، هر روز ناامید شدم و امیدوار شدم، هر روز قهر کردم و آشتی کردم، هر روز زیر میز زدم و پشت میز کار نشستم.
هنوز این جبهه زنده است، هنوز مسیرش روشن است، هنوز سید هست، حاجی هست، عماد هست. تا اینها هستند ما هم هستیم، تا پای جان.
اگر دیدید روزی خسته شدیم، جدی نگیرید. هنوز عیارمان نیاز به بالا رفتن دارد، ولی قطع بدانید ما قرار نیست سر چیزی این جبهه را ترک کنیم. ما برای این جبهه ساخته شده‌ایم، برای مردن پای این علم.
[این متن را یکی از دوستانم نوشته که مدیر یک مجموعهٔ فرهنگی است. پس از استعفای یکی از مدیران مؤسسه، این دل‌نوشته را در گروه داخلی مجموعه منتشر کرد؛ روایتی صمیمی و صادقانه از چالش‌ها و دغدغه‌های امروز جبههٔ مقاومت و فضای مدیریتی آن.]
@Ramezanali_com
Reposted from:
1001
07.04.202504:08
آتش بس شده است اما برادرانم همچنان به هوا پرتاب می‌شوند. اما هیس، دوران جنگ به سر آمده، زمانه صلح است، مذاکره، گفتگو، گفتمان. ناسلامتی آتش بس است، کاری نکنید که جامعه جهانی حساس شود، پرونده کشور را امنیتی‌تر این که هست نکنید. به ما اعتماد کنید، این بار جور بهتری می‌دهیم تا برود.
ما در قفقاز در بالکان در بین‌النهرین ۷۰۰ سال با رومی‌ها جنگیدیم و ثمره‌اش چه شد؟ چند هزار جوان دیگر باید قربانی توهمات صدور انقلاب ما شوند؟ ما گوش به فرمانان سیدعلی خامنه‌ای و فرماندهان شجاعش هستیم، اما با مقاومت مخالفیم. (محجبه‌هایی که با حجاب اجباری مخالفند، be like) برای ما نسخه مقاومت نپیچید، کمونیست‌ها. کدام ارز در کدام بازار باید مقاومت کدام سقف را بشکند تا جوان ایرانی خوشبخت شود؟ مقاومت قدس را؟
ما سربازان کوروش هخامنشی بیداریم و یمنی‌ها در توهم. مشتی پابرهنه که قات می‌زنند و بی‌محابا تنش آفرینی می‌کنند. کشتی‌ها را سوراخ سوراخ می‌کنند و تجارت جهانی را مختل کرده‌اند. زنده‌باد تجارت جهانی.
آتش بس شده است اما خواهرانم همچنان دارند می‌میرند. اما همین که بیمارستانی منفجر نشده است اشکالی ندارد. ما و جامعه جهانی روی بیمارستان حساسیم. البته حواس‌تان باشد شاید موشک‌های حماس و جهاد اشتباهی سقوط کرده باشند. فعلا واکنش نشان ندهید. در فتنه‌ها شتر دو ساله باشید. مولا علی گفت. بالاخره دولت علوی، قانون اساسی نهج‌البلاغه، کابینه عمار و مالک، تندروهای خوارج، روس‌های شامی، حوثی‌های کوفی و حماس زبیری. زنده‌باد جامعه جهانی.
ما ساکنان خانه‌ی یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار و صد و نود و پنج کیلومتر مربعی نیستیم، ما زندانیان یک سلول کوچک در جزیره‌ای به مساحت ۳۰ کیلومتر مربع در مجمع الجزایر چاگوس هستیم. در میانه اقیانوس هند. اندازه شهرکرد، کمی بزرگ‌تر از بجنورد. دیگو گارسیا اسم دفاع راست جوان تیم اوساسونا نیست، کابوسی‌ست که صبح‌ها ما را از خواب بیدار می‌کند، صبح‌هایی که شبش قبل از خواب بوسیدن دست یک پیرمرد ۷۸ ساله مو زرد را رویا بافی می‌کنیم.
ما زمانی فقط یک دست می‌بوسیدیم، آن هم دست روح‌الله بود. پیر ما چنین گفت خداوندا، این دفتر و کتاب شهادت را همچنان به روی مشتاقان باز، و ما را هم از وصول به آن محروم مکن. خداوندا، کشور ما و ملت ما هنوز در آغاز راه مبارزه‌اند و نیازمند به مشعل شهادت. کدام کشور؟ کدام ملت؟ کدام مبارزه؟ دلار چند است؟ به قول حیدر با ما شوخی کرده‌ای یا شهدا؟
بزرگترین گلزار شهدای جهان، دیگر در ابتدای جاده قم نیست. خیابان‌های غزه‌ست. تمام کوچه پس کوچه‌هایش. شماره‌ها در باریکه برای شمردن کوچه‌ها نیستند، با آن‌ها قطعه می‌شمرند. کوچه ۷۶ شده است قطعه ۷۶. کوچه ۳۲ شده قطعه ۳۲. کوچه ۲۴، شده قطعه ۲۴. ساکنان قطعه ۲۴ تهران، چه حالی برای هم‌قطعه‌ای‌های فلسطینی خود دارند؟ اگر قطعه ۲۴ای‌ها بودند، چند کوچه ۲۴ در خیابان‌های غزه، کوچه ۲۴ می‌ماند؟ ما ساکنان کدام کوچه‌ایم؟ در کدام خیابان زندگی می‌کنیم؟ اصلا ما ساکن کوچه‌ایم یا قطعه؟ تهران ۲۲ منطقه ندارد، ۲۲ قطعه دارد. ما ساکن کدام قطعه‌ایم؟ کدام قبر؟ کدام گور؟ اصلا ما کدام گوریم؟ ای شهید، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی وجود برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما قبرستان‌نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون بکش. ای خواهر فلسطینی، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی ایثار و مقاومت برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما حیجاب استایل‌ها را نیز از منجلاب مزون‌های دروس و ایونت‌های دیپلماتیک بیرون بکش. ای مجاهد یمنی، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی ایمان برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما پاستور نشینان را نیز از منجلاب ادعا و منیّت بیرون بکش. ما بهارستان نشینان را، ما محلاتی و دقایقی و قائم نشینان را. ما خیابان ایران، ببخشید قطعه ایران نشینان را.
ما در قفقاز در بالکان در بین‌النهرین ۷۰۰ سال با رومی‌ها جنگیدیم و ثمره‌اش چه شد؟ چند هزار جوان دیگر باید قربانی توهمات صدور انقلاب ما شوند؟ ما گوش به فرمانان سیدعلی خامنه‌ای و فرماندهان شجاعش هستیم، اما با مقاومت مخالفیم. (محجبه‌هایی که با حجاب اجباری مخالفند، be like) برای ما نسخه مقاومت نپیچید، کمونیست‌ها. کدام ارز در کدام بازار باید مقاومت کدام سقف را بشکند تا جوان ایرانی خوشبخت شود؟ مقاومت قدس را؟
ما سربازان کوروش هخامنشی بیداریم و یمنی‌ها در توهم. مشتی پابرهنه که قات می‌زنند و بی‌محابا تنش آفرینی می‌کنند. کشتی‌ها را سوراخ سوراخ می‌کنند و تجارت جهانی را مختل کرده‌اند. زنده‌باد تجارت جهانی.
آتش بس شده است اما خواهرانم همچنان دارند می‌میرند. اما همین که بیمارستانی منفجر نشده است اشکالی ندارد. ما و جامعه جهانی روی بیمارستان حساسیم. البته حواس‌تان باشد شاید موشک‌های حماس و جهاد اشتباهی سقوط کرده باشند. فعلا واکنش نشان ندهید. در فتنه‌ها شتر دو ساله باشید. مولا علی گفت. بالاخره دولت علوی، قانون اساسی نهج‌البلاغه، کابینه عمار و مالک، تندروهای خوارج، روس‌های شامی، حوثی‌های کوفی و حماس زبیری. زنده‌باد جامعه جهانی.
ما ساکنان خانه‌ی یک میلیون و ششصد و چهل و هشت هزار و صد و نود و پنج کیلومتر مربعی نیستیم، ما زندانیان یک سلول کوچک در جزیره‌ای به مساحت ۳۰ کیلومتر مربع در مجمع الجزایر چاگوس هستیم. در میانه اقیانوس هند. اندازه شهرکرد، کمی بزرگ‌تر از بجنورد. دیگو گارسیا اسم دفاع راست جوان تیم اوساسونا نیست، کابوسی‌ست که صبح‌ها ما را از خواب بیدار می‌کند، صبح‌هایی که شبش قبل از خواب بوسیدن دست یک پیرمرد ۷۸ ساله مو زرد را رویا بافی می‌کنیم.
ما زمانی فقط یک دست می‌بوسیدیم، آن هم دست روح‌الله بود. پیر ما چنین گفت خداوندا، این دفتر و کتاب شهادت را همچنان به روی مشتاقان باز، و ما را هم از وصول به آن محروم مکن. خداوندا، کشور ما و ملت ما هنوز در آغاز راه مبارزه‌اند و نیازمند به مشعل شهادت. کدام کشور؟ کدام ملت؟ کدام مبارزه؟ دلار چند است؟ به قول حیدر با ما شوخی کرده‌ای یا شهدا؟
بزرگترین گلزار شهدای جهان، دیگر در ابتدای جاده قم نیست. خیابان‌های غزه‌ست. تمام کوچه پس کوچه‌هایش. شماره‌ها در باریکه برای شمردن کوچه‌ها نیستند، با آن‌ها قطعه می‌شمرند. کوچه ۷۶ شده است قطعه ۷۶. کوچه ۳۲ شده قطعه ۳۲. کوچه ۲۴، شده قطعه ۲۴. ساکنان قطعه ۲۴ تهران، چه حالی برای هم‌قطعه‌ای‌های فلسطینی خود دارند؟ اگر قطعه ۲۴ای‌ها بودند، چند کوچه ۲۴ در خیابان‌های غزه، کوچه ۲۴ می‌ماند؟ ما ساکنان کدام کوچه‌ایم؟ در کدام خیابان زندگی می‌کنیم؟ اصلا ما ساکن کوچه‌ایم یا قطعه؟ تهران ۲۲ منطقه ندارد، ۲۲ قطعه دارد. ما ساکن کدام قطعه‌ایم؟ کدام قبر؟ کدام گور؟ اصلا ما کدام گوریم؟ ای شهید، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی وجود برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما قبرستان‌نشینان عادات سخیف را نیز از این منجلاب بیرون بکش. ای خواهر فلسطینی، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی ایثار و مقاومت برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما حیجاب استایل‌ها را نیز از منجلاب مزون‌های دروس و ایونت‌های دیپلماتیک بیرون بکش. ای مجاهد یمنی، ای آنکه بر کرانه‌های ازلی و ابدی ایمان برنشسته‌ای، دستی بر آر و ما پاستور نشینان را نیز از منجلاب ادعا و منیّت بیرون بکش. ما بهارستان نشینان را، ما محلاتی و دقایقی و قائم نشینان را. ما خیابان ایران، ببخشید قطعه ایران نشینان را.
History of channel changes
Log in to unlock more functionality.
