نبرد اِدِسا بخشی از جنگ‌های ایران و روم بود که در سال ۲۶۰ میلادی بین شاپور یکم، شاهنشاه ساسانی، و والرین، امپراتور روم

سال ۲۶۰ شاپور یکم شاهنشاه ساسانی در نبرد ادسا، والرین امپراتور، سناتورها و سربازان وی را اسیر کرد.

در پایان این نبرد، امپراتور والرین به همراه سناتورها و عده زیادی از ارتش روم به اسارت گرفته شدند و به دستور شاهنشاه شاپور به ایالت خوزستان منتقل شدند. شاپور همچنین از آنان برای شهر، پل و سدسازی استفاده کرد.

سه بار این مقاله را بخوانید ارزش دارد...   

📚 زنده یاد "حبیب یغمائی" در خاطراتش گفته:

در دوره رضاشاه کبیر که در عزا داری، سینه زنی، و قمه زنی ممنوع شده بود، یک روز ملک الشعرای بهار به شوکت الملک (امیربیرجند) گفته بود سپاس خدای را که در این دیار هم برق دارید، هم آب، هم مدرسه، هم سالن نمایش، همه چیز دارید. اینکه بعضی ها هنوز شکایت میکنند دیگر چه میخواهند؟

شوکت الملک گفته بود:
اینها برق نمی خواهند؛ اینها "محرم" میخواهند. جهل و خرافات میخواهند
اینها مدرسه نمی خواهند، "روضه خوانی" میخواهند. که صبح و شب گریه کنند
"کربلا" را به اینها بدهید، انگار همه چیز داده اید. مغزشان منجمد شده به قرنها پیش ، و هرگز انگلیس و روسیه نخواهند گذاشت این مردم به خود  بیایند و دنبال حتی کوچکترین خودکفایی بروند

حبیب یغمائی متعلق به روستایی بود بنام "خور" و خیلی بآنجا عشق می ورزید.
در آنجا درمانگاه و کتابخانه و مدرسه ای ساخت و برای آبادانی آنجا جلوی هرکس و ناکسی ریش بخاک مالید و زانو زد.
مهمتر آنکه کتابخانه ای درست کرد و همه کتابهای خطی اش را که در طول عمر با خون دل جمع آوری کرده بود به آنجا منتقل کرد و وصیت کرد بعد از مرگش اورا آنجا دفن کنند.
می دانید مردم "خور" با جنازه اش چه کردند؟
وقتی پیکر نحیف و رنج کشیده اش را با کاروانی متشکل از شاگردانش، دکتر اسلامی، دکتر باستانی پاریزی، دکتر زرین کوب، سعیدی سیرجانی و دیگر چهره های نامدار وطن به روستای خور رسید، همان کودکانی که در مدرسه "یغمائی" درس خوانده و یا می خواندند، و همان مردمانی که در درمانگاهش درد های خود و عزیزانشان را درمان میکردند، چه که نکردند.
به فتوای روحانی همان روستا، دامنشان را پر از سنگ  کردند تا جنازه این خدمتگذار صدیق به فرهنگ ایران را سنگباران کنند.
دردناک تر آنکه پس از دفن جنازه، فرزندانش دوسه روزی در مقبره اش کشیک دادند تا مبادا پیکرش را از زیر خاک بیرون بیاورند و به لاشخورها بدهند.

بدترین نوع بیسوادی، بیسوادی اجتماعی و سیاسی است.
نمی دانند که هزینه های زندگی مانند قیمت نان، مسکن، دارو، درمان و... همگی به تصمیمات سیاسی وابسته هستند.
برخی حتی به نادانی اجتماعی و سیاسی خود افتخار می کنند و می گویند : از سیاست بی زارند.
"برتولت برشت" می گوید: شهروندان نادان توجه ندارند که فحشا، اعتیاد، کودکان خیابانی، فساد و سایر بدبختی های اجتماعی نتیجه مستقیم بی توجهی به "سیاست" است.

اگر این متن ارزش خوانده شدن دارد، بنام یک ایرانی بافرهنگ با انتشار آن، اجازه دهید، آموزه ای باشد برای آیندگان.

شعر "روباه و زاغ" که تو دبستان خوندیم - که یاد بگیریم کلاه سرمون نره - از سروده های همین "حبیب یغمایی" است.

آشوزرتشت، گات‌ها، هات۳۴،بند۱۱

امروز ۲۴ آوریل سالگرد نسل‌کشی بیش از یک میلیون ارمنی در سرزمین مادری خودشان ( شرق ترکیه جعلی ) توسط پان‌ترکیسم است. گفتیم به همین مناسبت یک سند تاریخی جالب منتشر کنیم

نقش برجسته اردشیر پاپکان ساسانی در گوشه شرقی محوطه نقش رستم حکاکی شده و در طول سالیان دراز نسبت به دیگر نقش برجسته‌های این مجموعه آسیب کمتری دیده خدا را سپاس بی‌کران.
در نقش برجسته اردشیر بابکان نیمرخ چپ اهورامزدا و نیمرخ راست اردشیر روبه‌روی هم و سوار بر اسب دیده می‌شوند و اهورامزدا شاهنشاه اردشیر را به مقام شاهی منسوب میکند.

جمهوری اسلامی باید برود.

امروز، سالروز بمباران شیمیایی هلبجە در ١٩٨٨٫٣٫١۶ است.

حبیب یغمایی (۱۲۸۰ – ۲۴ اردیبهشت ۱۳۶۳)، پژوهشگر ادبی، روزنامه‌نگار و شاعر ایرانی معاصر بود.

بی‌تردید بزرگ‌ترین خدمت حبیب یغمایی به زبان فارسی و حوزهٔ پژوهش‌های ایرانی، چاپ و نشر مرتب مجلهٔ یغما طی سی و یک سال است. یغمایی اولین بار در ۱۳۰۱ امتیاز انتشار مجله را از وزارت معارف دریافت کرد، اما سپس تا چندین سال از انتشار مجلهٔ مستقل منصرف شد. در این مدت او تجربهٔ انتشار مجلات مختلف را به دست آورد.

یغمایی کار در زمینهٔ تصحیح متون را طی دهه‌های بعد نیز پی گرفت و موفق به تصحیح ترجمهٔ تفسیر طبری در ۷ جلد بین سالهای ۱۳۳۹ تا ۱۳۴۴ شد. آخرین اثر او تصحیح غزلیات سعدی در سال ۱۳۶۱ انتشار یافت. حبیب یغمایی در سال ۱۳۲۷ رئیس فرهنگ کرمان شد و سه ماه در آن سمت بود. در همان سال مجلهٔ یغما را تأسیس کرد.

مدال سنتو ضرب سال ۱۳۵۰؛ این مدال یادبود به افتخار ارتش شاهنشاهی ایران با آرم شیر و خورشید و اسلحه با عنوان"Imperial Iranian Army"
ضرب و در بین گروههای نظامی شرکت کننده در رقابتهای سنتو توزیع گردید.