آفتاب گرم، تنِ عرشه‌ی چوبی را داغ کرده بود.
هیونجین روی عرشه دراز کشیده بود، بازوهایش زیر سرش و با چشم‌هایی که عینک آنها‌ را پنهان کرده بود به فلیکس نگاه می‌کرد که آن طرف‌تر کنار لبه‌ی کشتی آب بازی می‌کرد.
موهای بلوند فلیکس زیر نور خورشید می‌درخشید؛ درست مثل چشمانش که پر از ذوق و امید بود..
هیونجین لبخند کمرنگی زد.
موهای خودش، سیاه و براق، روی پیشانی‌اش ریخته بود و باد آرامی آن‌ها را تکان می‌داد.
در دلش زمزمه کرد:
"تو نمی‌دونی فلیکس.. نمیدونی که چقدر دنیا رو برام قابل‌تحمل‌تر کردی.
تو نمی‌دونی که هر وقت زندگی سخت شد، فقط دیدن همین خنده‌های کوچیکت کافی بود که همه چیز رو دوباره قابل دوست داشتن کنه."
خنده‌ی بلندِ فلیکس او را از افکارش بیرون آورد.
فلیکس قطره‌های آب را با شیطنت به اطراف پاشید اما هیونجین از جایش تکان نخورد و با لبخندی ملایم نگاهش کرد.
گویی می‌خواست تمام این لحظه را، لبخند فلیکس را، گرمای خورشید را، و آرامش دریا را در دلش حک کند.

💋 جوین بودنت چک میشه 💋

پاکسازی نیست و من می‌خوام تا فردا از وضعیت حمایت پست‌هام آگاه بشم.