فراوانیِ رنج واقعی به هیچ روی فراموشی را برنمی‌تابد؛ اما این رنج، در همان حال که حیات هنر را ممنوع می‌سازد بقای آن را هم واجب می‌کند؛ حال می‌توان گفت فقط در دنیای هنر است که رنج همچنان می‌تواند صدایی خاص از آن خود، یعنی تسلاّیی، بیابد بی‌آنکه بلافاصله خیانت بیند. مهم‌ترین هنرمندان این معنی را دریافته‌اند.

ـــ تئودور آدورنو،از مقالهٔ «تعهد»

این تصویر یک اثر کلاسیک و کاملاً رضایت‌بخش است—یک فلفل، اما چیزی فراتر از یک فلفل؛ اثری انتزاعی، چرا که کاملاً فراتر از موضوعیت عینی قرار می‌گیرد. هیچ ویژگی روان‌شناختی در آن وجود ندارد، هیچ احساسی انسانی را برنمی‌انگیزد؛ این فلفل جدید، بیننده را به ورای جهانی که در ذهن آگاه می‌شناسیم، می‌برد.

در رهگذار عمر که چون باد می‌رویم
آن دم غنیمت است، که دل‌شاد می‌رویم

چون گل، بیا به خندۂ مستانه بشکفیم
کز غارت خزان، همه بر باد می‌رویم

یاد از بد زمانه چه آریم، ما که خود
در گردش زمان، همه از یاد می‌رویم

غمگین ز حادثات چراییم ما که زود
زین کهنه قصر حادثه بنیاد، می‌رویم

چون سروِ سرفراز، در این باغ دلگشا
خرّم، دمی که فارغ و آزاد می‌رویم

ما عاشقیم و در غم شیرین‌لبان ادیب
با اشک و آه، از پی فرهاد می‌رویم

برای نخستین بار، هراسِ جهان را با تمام وجود احساس کردم. گویی هرچه بیشتر در ژرفای آن فرو می‌رفتم، مجال کمتری برای نفس کشیدن می‌یافتم. زن بودن در این جهان، همچون ایستادن پشت شیشه‌ای نامرئی‌ست—تماشای همه چیز، بی آنکه بتوانی لمسشان کنی. هر انتخابی که پیش رویم بود، به شاخه‌ای از درختی خشک می‌مانست—شاخه‌هایی که می‌مردند پیش از آنکه بتوانم یکی‌شان را بچینم.

📖 برشی از کتاب حباب شیشه -از سیلویا پلات، شاعر و نویسنده زن معاصر آمریکایی