no time to die "

۴. ملی گرایی که من ازش صحبت میکنم در کشوری مثل ایران که از قوم‌های مختلفی تشکیل شده نیازمند به یک وحدت و همیاری بین قوم‌های مختلفش داره، من همونطور که گفتم نژاد پرست نیستم و همه قوم‌های ایران برای من قابل احترام و هم وطنم هستند چون ملی گرایی من براساس شهروندی و ارزش‌های مشترک ( ایران ) بناست نه نژاد یا یک قوم خاص.

۵. بالاتر گفتم من پیروِ هیچگونه ایدئولوژی سیاسی ای نیستم.
ولی سوال اینجاست که مگر ملی گرایی که ایدئولوژی سیاسی نیست؟
اینجا نقطه ای هست که شاید نظر من مخالف‌هایی ( مثلا دیدگاهی که من دارم مغایرت داره با دیدگاهِ اریک هابسبام ) داشته باشه. ( هرچند هیج نظری نمیتونه مطلقا درست باشه پس چه نظر من چه نظر مخالفین جای بحث داره و قرار نیست درست و نادرست تعیین کنیم یا حداقل اگر بقیه میکنند من دنبالش نیستم! چون بنظرم درست و نادرست کردن راه پیشرفت فکری رو میبنده.. و انسان رو به سمت تعصاب ذهنی میکشونه. )
در دیدگاه من ملی گرایی یک احساس و تعلق هویتی هست. ( که همینجا! ممکنه بعضی انسان‌ها حسش کنند یا نکنند و این هیچ عیبی نداره چون بنظرم این مسائل آنقدر ریشه ای و قابل تجزیه هستند که نمیشه برای همه یک حکم کلی داد که آرههه تو باید ملی گرایی رو حس کنی حتما! خیر. )
برای حرفم اگر بخوام مثالی بیارم از عشق به خانواده میگم که یک حسه! نه یک ایدئولوژی و ملی گرایی مدنظر من هم در همین سطح تعریف میشه.
در دیدگاه من ملی گرایی میتونه مثل یک چاقو باشه که به خودی خود نه خوبه نه بد وَ وابسته به اینه که چطور ازش استفاده کنیم مثلِ ملی گرایی مثبتی که گاندی داشت که بهش میگم ملی گرایی خوب؛ یا مثلِ ملی گراییِ فاشیست‌ها ( نمونه یک فاشیست تمام عیار هیتلر هست ) که بهش میگم ملی گرایی بد.
یا مثال دیگری میزنم
در بررسی تاریخ کشور ژاپن هم میشه دو نوع ملی گرایی خوب و بد رو فهمید،
ملی گرایی خوب مثل ژاپن امروزی که در حال پیشرفت هست اونم بدون تحقیر دیگران ( البته تا جایی که من میدونم^^ )
ملی گرایی بد مثل ژاپن دوران جنگ جهانی دوم که به بهانه ملی گرایی به کشور‌های دیگه حمله کرده بودند.
پس در استدلال من ملی گرایی به خودی خود ایدئولوژی نیست اما میتواند به ابزاری برای ایدئولوژی‌های خطرناک ( مثل فاشیست ) تبدیل شود.

۶. بعنوان یک جمعبندی،
من تفکر مستقل ( independent ) از ایدئولوژی سیاسی رو دنبال میکنم و در نهایت، ملی‌گرایی برام یک حس و انتخاب آگاهانه‌ست - انتخاب ایران با همه‌ی خوبی‌ها و بدی‌هاش، با همه‌ی تنوع‌هاش، نه به عنوان " بهترین کشور دنیا "، بلکه به عنوان " خونه‌ی خودمون ". خونه‌ای که ممکنه کامل نباشه، ولی مال خودمونه و باید براش تلاش کنیم و دوستش داشته باشیم.

۱. ملی گرایی من همراهِ هیچ ایدئولوژی دیگری نیست؛
نه چپ، نه..
برای من ملی گرایی مستقل از ترکیب شدن با هر ایدئولوژی سیاسی دیگر‌ مدنظره که شاید مهمترین ویژگی‌هاش که الان تو ذهنم هست:
هویت: تاریخ، زبان و فرهنگِ ایران رو بشناسیم و دوست داشته باشیم و این نه به معنای اینکه فکر کنیم از بقیه برتریم! مثل این می‌مونه که آدم خانواده‌اش رو دوست داره، نه به خاطر این که فکر می‌کنه بهترین خانواده‌ی دنیاست، بلکه به خاطر این که خانواده‌ی خودشه. / وحدت: ایران از قومیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف تشکیل شده. ملی‌گرایی مدنظر من یعنی به همه‌ی این تفاوت‌ها احترام بذاریم، در عین حال که حس مشترک ایرانی بودنمون رو حفظ کنیم. مثلاً من هم به زبان ترکی احترام می‌ذارم، هم به کردی، هم به عربی، ولی در نهایت همه‌مون ایرانی هستیم. / مسئولیت‌پذیری: یعنی از ایران دفاع کنیم، ولی نه با دشمن‌تراشی و انزوا! می‌تونیم هم ایرانی باشیم، هم شهروند دنیا. این دو تا منافاتی با هم ندارن. / و...

۲. در دیدگاه من ملی گرایی با میهن پرستی! متفاوته. ( البته همینجا بگم که من تفاوت دو کلمه میهن دوستی و میهن پرستی رو از دیدگاه فلسفی بررسی کردم و نه دیدگاه سیاسی چون مخاطب این مطلب شاید افرادی هستند که خیلی مطالعاتی در زمینه علوم سیاسی نداشتند ولی کسانی که مطالعه داشتند احتمالا در درس گفتارهای مختلف علوم سیاسی خوانده اند که میهن پرست گاها به سادگی تعهد به یک کشور اشاره داره. )
من دنباله رویِ میهن دوستی هستم تا میهن پرستی! چرا؟ چون مشکلم با واژه " پرست " هست. نمیخوام اگر علاقه ای به ایران دارم اون لیبل " پرست " باعث بشه که فکر کنند من چشمم رو روی عیب‌ها و مشکلات فرهنگ و خاک و وطنم‌ میبندم! خیر.
من میهن دوست هستم ولی هیچ چیز را نمپیپرستم چون بنظرم پرستیدن از تعصب میاد و من شدیدا از تعصب به دور!

۳. در دیدگاه من ( و البته! در همه جا ) ملی گرایی با نژاد پرستی فرق داره!
نژاد پرست کسیه که نژاد یا قوم خودش رو برتر از بقیه میدونه!
و همونطور که بالاتر هم دیدید تاکید کردم بحث من این نیست ایران و ایرانی برتر و بهتر از بقیه هستند.
خیر!
من ایران را دوست دارم!
و این علاقه قلبی هست نه بخاطر اینکه مثلا برتره! پس یک فرد ملی گرا الزاما نژاد پرست هم نیست.
برای مثال: یک ملی گرای ایرانی ( که من ازش صحبت میکنم ) همزمان به سه زبانِ عربی، انگلیسی و آلمانی احترام میذاره ولی هویت ملی ایرانی رو هم حفظ میکنه.
هرچند تو این زمینه شوونیسم‌ها رو ( شوونیسم‌ها معمولا بر ناسیونالیسم افراطی استوارند و نباید با فاشیست‌ها نباید اشتباه گرفته بشن چون تفاوت‌هایی دارند؛ هرچند آبراهشان در جاهایی یکیست. ) داریم که با تفکر ملی گرایی افراطی معتقد به برتری صرف ملیت خودشون نسبت به بقیه هستند و حتی دست به تحقیر باقی ملت‌ها میزنند.
پس من نه تنها نژاد پرست نیستم بلکه مخالف سر سختشون هم هستم^^