امپراتور فیلیپ عرب که اهل شَبوا بود، از لحاظ استانی یک «عرب» محسوب می‌شد، اما از نظر قومی چنین نبود. زنوبیا نیز پس از پیروزی بر چادرنشینان، لقب عربیکوس را به پسرش اعطا کرد و بر «عرب‌های» استان رومی عربیا حکومت نمود. بعدها، منابع یونانی و یهودی مردم او را سارازن‌ها نامیدند. اما با وجود میراث عربی، زنوبیا یک عرب قومی نبود، زیرا چنین مفهومی در آن زمان هنوز پدید نیامده بود.

پارسیان ابتدا در عروض و شعر گویی خود، از اعراب تقلید کردند، اما به سرعت از مشهورترین وزن های عربی مانند طویل و بسیط و ساده و وافر و کامل که اسیر اوزان در شعر عربی است رد شدند، آنرا رها کردند و جز تابع پیشینیان کسی آن اوزان را سامان نداد و بسیار فراتر از آن اوزان رفتند.

به همین خاطر است که میان عروض اشعار پارسی و عرب باید تفاوت قائل شد

#اوزان_اشعار_پارسی

همچنین چند ویژگی خاص طوارق در پوشش نیز با اصول اسلام چندان سازگار نیست در این جامعه پسران در سن هجده‌سالگی به‌طور نمادین نقاب می‌پوشند و به این وسیله وارد دوران مردانگی می‌شوند در حالی که در میان طوارق جنوبی زنان اغلب بالا تنه برهنه دارند حتی بدتر از این جوانان مجرد دختر و پسر آزادانه با یکدیگر تعامل دارند و مهمانی‌هایی برگزار می‌کنند که در آن گرد هم می‌آیند در واقع تعامل آزاد میان زنان و مردان در جامعه طوارق دست‌کم از قرن شانزدهم میلادی ثبت شده است و این جامعه را از نظر جنسی به‌وضوح فاقد نگرش‌های سخت‌گیرانه و پرهیزکارانه نشان می‌دهد برای مثال باکره بودن عروس هیچ اهمیتی ندارد گاهی دشوار است یاد آداب و رسوم جنسی اغراق‌آمیزی نیفتیم که هرودوت در سده پنجم پیش از میلاد درباره قبایل لیبیایی که نزد یونانیان شامل بیشتر شمال آفریقا بود توصیف کرده است تخطی از شریعت اسلامی در این رفتارها آشکار است و گفته می‌شود که یک عالم طوارق در اوایل قرن نوزدهم میلادی که رهبری یک جهاد را برعهده داشت سعی کرد انزوا و حجاب سخت‌گیرانه‌ای را بر زنان طوارق تحمیل کند اما جهاد او با شکست روبه‌رو شد زنان قوم توبو رفتاری به‌طور غیرمعمول تهاجمی دارند آن‌ها فقط هنگام صرف غذا از مردان جدا می‌شوند با صدای بلند صحبت می‌کنند علیه شوهران‌شان دست به خشونت خانگی می‌زنند و سلاح حمل می‌کنند تا در صورت لزوم از آن علیه مرد یا زن استفاده کنند اگر شوهری به اندازه کافی نادان باشد که در جمع به همسرش توهین کند زن برای تحقیر او لباس‌هایش را درمی‌آورد آن‌ها را روی زمین می‌اندازد و کاملاً برهنه به چادر خود بازمی‌گردد مردان به گفته او حسادت جنسی ندارند و زنان در حضور مردان فاقد حیا هستند با اینکه با پشتکار نماز می‌خوانند ولی حجاب ندارند و احترام بیشتری نسبت به مردان‌شان دارند گویی برای دفع هرگونه تردید نسبت به اینکه صرفاً کلیشه‌سازی می‌کند ابن بطوطه چند نمونه عینی ارائه می‌دهد او توصیف می‌کند که به خانه‌ی مردی رفته بود که رهبر کاروانش در عبور از صحرای آفریقا بود اما با کمال تعجب دید که میزبانش اجازه می‌داد همسرش با مردی دیگر به‌طور دوستانه گفتگو کند جالب آن‌که با وجود سفرهای گسترده‌اش ابن بطوطه حتی اندکی نسبی‌گرایی فرهنگی نیاموخته بود در نتیجه میزبانش را مورد سرزنش قرار داد و گفت آیا با آگاهی از دستورات شریعت و اقامت در سرزمین ما چنین چیزی را می‌پذیری اما میزبان پشیمان نشد و پاسخ داد رفت‌و‌آمد زنان با مردان برای ما خوشایند است و بخشی از رفتار پسندیده است که هیچ شکی بر آن وارد نیست و برای بدتر شدن اوضاع آن مرد با تحسین زنان محلی چنین طعنه‌ای به ابن بطوطه زد آن‌ها مانند زنان سرزمین تو نیستند ابن بطوطه که شوکه شده بود تصمیم گرفت دیگر به دیدن آن مرد نرود نمونه‌ی دیگرش مربوط به زمانی است که به دیدار قاضی والاته رفت یعنی کسی که به‌لحاظ شغلی موظف به اجرای شریعت اسلامی بود ابن بطوطه دعوت شد تا وارد شود اما وقتی وارد شد با شرم دریافت که زنی جوان و زیبا در کنار قاضی حضور دارد و در نتیجه خواست از آن‌جا برود آن زن با خنده‌ای بی‌شرمانه به او واکنش نشان داد و قاضی نیز او را به ماندن تشویق کرد و آن زن را به عنوان دوست‌دخترش معرفی نمود آن سال به ابن بطوطه گفته شد که قاضی می‌خواسته دوست‌دخترش چه همین زن چه زنی دیگر مشخص نبود را با خود به حج ببرد اما حاکم اجازه نداده بود ابن بطوطه نمی‌گوید دلیل مخالفت حاکم چه بود اما احتمالاً نگرانی او نه از بابت قداست مکه بلکه به‌خاطر حقوق آن زن و خانواده‌اش بوده است بر اساس گفته‌ی ابن بطوطه زنان والاته با شوهران‌شان سفر نمی‌کردند و حتی اگر می‌خواستند خانواده‌های‌شان اجازه نمی‌دادند این نشان از جامعه‌ای دارد که در آن زن در خانواده‌ی خود باقی می‌ماند درست مانند آن‌چه در سواحل جنوبی هند و مالدیو دیدیم در واقع الگویی دیده می‌شود که همان‌طور که در هند هم روشن بود برای یک تاجر خارجی می‌توانست بسیار مناسب باشد ابن بطوطه می‌گوید که هرکسی بخواهد می‌تواند با یکی از این زنان ازدواج کند اما او را با خود نخواهد برد سه قرن پیش از آن ابن یاسین در چنین شرایطی شکوفا شده بود و هر ماه از داشتن چندین همسر جدید لذت می‌برد و پس از مدتی آنان را طلاق می‌داد با این حال بی‌گمان هیچ‌گاه بیش از چهار زن به طور همزمان نداشت ابن بطوطه همچنین اشاره می‌کند که مردان خارجی در والاته دارای دوست‌دخترهای محلی بودند همان‌گونه که مردان محلی نیز با زنان خارجی رابطه داشتند حضور این زنان خارجی نکته‌ی شگفت‌انگیز است اما ابن بطوطه نمی‌گوید که آن‌ها چه کسانی بودن

📚| THE CAMBRIDGE ANCIENT HISTORY SECOND EDITION VOLUME IV,Persia, Greece and the Western Mediterranean c.525 tO 479 B.C.
🏛| CAMBRIDGE UNIVERSITY PRESS
📆| 2008
✍️| T. CUYLER YOUNG