𝖩𝖪'𝗌 𝖧𝗒𝗎𝗇𝗀𝗂 .

در جان و دلم رزهای مشکی می‌رویید،
موسیقیِ زندگانی‌ام، قطعه های آخر را می‌نواخت، درحالِ برداشتنِ گام‌های آخرم بودم، به‌راستی که خواهانِ مرگ بودم.
فردی را از دور نگریستم.
گمان می‌کردم همچون دیگران رهگذری باشی که بعد از اندکی درنگ به راهِ خود برگردی.
خیال بر این بود که نظیرِ سایرین پس از کمی تقلا برای لمسِ دستانم خسته شوی.
ولیکن، اهتمامِ تو آنقدر خوشایند بود که برای نخستین بار بی‌قراریِ قلبم را حس کردم.
ظلماتِ اطرافم زیارتِ چهره‌ات را دشوار ساخته بودند.
منتها هنگامی که خواستارِ ديدارِ تو شدم، تیرگی‌های اطرافم، آنچنان زوال یافتن که در آغاز منقلب شدم.
رخسارت مرا مدهوش خودش ساخت، در نظرم آنچنان زیبا تبسم کردی که بنده‌ی لبخندت شدم.
روحم را فتح کردی و آغوشت سرپناهِ بی‌خوف‌ام شد.
حال در تمنای ساکن شدنت هستم، اکنون به گونه‌ای خواستارِ من شو که فرشتگان برای دلدادگی‌مان گریه کنند.