𓂃𓈒 تئاتـر زِنـدگی𓋜

غـوطـه‌ور در آب. چـشـمـان خـسـتـه‌ام خـیـره بـه
حقیقتـی هستنـد که پرتـوهـایش را بـر سطـح آب
می‌تاباند. خون در رگ‌هایم سرد و درد در روح و      
جسمم بـی‌داد می‌کند. می‌بینی چه بر سرم آمده؟
قرار بود آغـوشت خانـه‌ای گـرم و وجـودت دلیـلِ
خنـده‌ام باشـد امـا شـدی دلیـلِ خـلا دردنـاکِ ایـن
قلـب و غمـی که حتـی لحظـه‌ای رهـایم نمـی‌کند.
مغـزم پـر شـده از فـرکانـسِ هـزار و یـک فکـر که
تمـامشـان بـه تـو ختـم می‌شونـد. بایـد حسـی به
نـام "خـشـم" داشتـه باشـم مگـر نـه، صـاحـبِ دو
چـشـمِ هـلالـی به وقـت خنـدیـدن؟
امـا آرامـم. آرامـشـی مـخـوف. گویـی مغـزم مـرا
گـول می‌زند تا صدای شیـون‌های قلبم را نشنوم.
غوطه‌ور در آب...نترس عزیزترینم. نه آبی وجود
دارد و نه غـوطـه‌ور شدنی. امـا هر لحظـه چنین
حسی دارم. این جدایـی کی به سر می‌رسد؟
وجودم گرمای تنت را طلب می‌کند. می‌ترسم که
نیایی و این غـوطـه‌وری جایش را به غـرق شدن
در اعمـاق تـاریـکـی دهد...
بیـا و نجاتـم بده. پیش از آن‌که دیـر شـود....