داشتم به معنای این آیات فکر می‌کردم. به اینکه مسیر انسان در این دنیا چقدر شخصی است، به حدی که اگر اشتباه بخواهی و اشتباه بروی، حتی کسی ولو یک پیامبر هم اجازه طلب بخشش کردن برایت را ندارد..حتی اگر آن پیامبر مثل ابراهیم، پسرت باشد و تو پدری راه گم کرده بوده باشی. یا حتی اگر عمویِ رسول‌الله ﷺ یا از آن بالاتر پدر و مادر او باشی.
اتفاقاً همین چندروز پیش در یک ویدئو شنیدم که حتی رسول‌الله ﷺ از شدت دلتنگی برای مادرشان سر قبر ایشان می‌روند و بشدت ناراحت می‌شوند که بدون اسلام و ایمان از دنیا رفته‌اند.
این‌ها و آیات دیگر همه‌شان هشدارند؛ می‌گویند حواست به راهی که میروی و انتخاب می‌کنی باشد. می‌گویند که هدایت و رستگاری هرکس مربوط به خودش است و حساب‌ها از هم سوا هستند. مرگ، قبر، حساب‌وکتاب، رستاخیز و...همه را باید تنها رفت.
و چه چیزی به اندازه این حجم از تنهایی شایسته‌ی حواس جمعی و یادآوری‌ست!
🤍
