"همنشین آرامش"

تو را به ستاره‌ها وصف میکنم. درخشان و دلفریب. همان ریز جثه‌هایی که تاریکی شب را با خنده‌هایشان روشن می‌سازند و به رقص مهتاب زیبایی می‌بخشند.
تو روشنی بخش دل‌های بی‌قراری.

تو را به انتظار وصف می‌کنم. انتظار برای شنیدن پاسخی که ذهن آشفته را سر و سامان دهد. انتظار برای دیداری که دل را آرام سازد و انتظار برای رسیدنی که تلاش‌ها به خود دیده است.
تو شیرینیِ رسیدن به آرزو‌هایی.

تو را به گرمایی جان‌بخش وصف می‌کنم. گرمای دلچسبی که تن سرما زده را احیا می‌کند، دستی که دلی را شاد می‌کند و صدایی که آدمی را به شوق وا می‌دارد.
تو ناجی دل‌های سوخته‌ای.

تو را به سفیدی پاک ابرها وصف می‌کنم، بس که مهربان و بی‌ریایی. بس که در کنج قلب خود عشق کاشته‌ای تا مبادا دلی آزرده شود. تو در میان این سیاهی‌ها برای آدمی بسان مرواریدی مقدسی.

بهاره؛ به قول شاعر که می‌گوید: دلش بی تو آرام ندارد، ناآرامم. می‌دانم که به گوش رسانده‌ای آن ترانه را، به شادی در وجود می‌رقصد اما غمی را به پشت شادی پنهان کرده است. شاید که من همانند او پنهان‌کار خوبی نباشم اما غمی که در گلو خاک کرده‌ام کهنه‌تر است. خاطرت هست آن روزِ سرد پاییزی را که مرا برای نوشیدن شیر داغ مهمان کردی؟ همان روزی که گلِ‌سر کوچکت را به گوشه‌ی مقنعه‌ات زده و پیراهن آبیِ همیشگی را پوشیده بودی و....
شاید نشانه‌هایم خطا رفته باشد، آخر تنها چیزی که خاطرم هست چشمانِ پر شوق توست. چشمانی که با وجود یک روز سخت هنوز می‌درخشید. چشمانی که سالهاست در مقابلم پلک نمی‌زنند. جاده‌ی منتهی به دانشگاه بی تو سوت و کور است. شیر طعم خوش دیروز را ندارد، آخر تنها وقتی شیرین بود که تو صاحب مغازه-که من باشم- را به خوردنش مهمان می‌کردی!