نور قرمز از سقف می‌چکه
ناله‌هاش با ضرب‌آهنگ شیطان هماهنگه
مریضم - تب ۱۰۳ درجه
اما درد تنها چیزیه که آزادم می‌کنه
زنجیرو گاز می‌گیره، من طعم سربی رو حس می‌کنم
عشقمون یه زخمه که هیچوقت خونریزی نکرد
دکتر می‌گه ریه‌هام پر از قطرانه
خوبه - بذار تو همونجا بسوزه که رؤیاهام زندگی می‌کنن
*سرخ! سرخ!
تخت مثل خشاب تفنگ به دیوار می‌خوره
سرخ! سرخ!
اگه لذت گناهه، پس درد خداست
بوسه‌های سوزنی روی گردنم
لب‌هاش آخرین احتراممو دوخت
اتاق مثل چرخ‌وفلک می‌چرخه
از هر بهشتی که جهنم حس می‌شد
می‌خوای بری؟ در دیواره
تا آینه‌ها شروع به خزیدن کنن می‌مونیم بدن تو کلیساست، من نجس‌شم
برام دعا کن وقتی فنرهای تخت گریه می‌کنن
سرخ! سرخ!
تخت مثل خشاب تفنگ به دیوار می‌خوره
سرخ! سرخ!
اگه لذت گناهه، پس درد خداست
نوار قلب خط صاف نشون می‌ده
اما اتاق قرمز زنده می‌مونه
پوستم کنده میشه - بهم نشون بده تو چی داری
پوسیدگی اینقدر شیرینه که مگس‌ها رو سیر می‌کنه

ما رؤیاهایمان را با دستان لرزان ساختیم،
قفسی طلایی با رشته‌های زرین.
هر نخ یک وعده، هر گره یک ترس،
اینجا امنیم - چرا به پایین نگاه کنیم؟
ترک‌ها مثل گناهان نجواگونه آغاز شدند،
نوری که از جایی که تردید شروع می‌شود می‌تراود.
تو خطوط گسل را لمس کردی، آرام و آهسته،
چه می‌شد اگر می‌گذاشتیم فرو بریزد؟
به تیرها چنگ زدم، تو دستانم را گشودی،
عزیزم، حتی ستاره‌ها هم باید سقوط کنند.
سپس سکوت
آه، بگذار این دروغ شکننده فرو ریزد،
طلای ترک‌خوردهٔ "ما نمی‌توانیم پرواز کنیم".
هر تکه‌ای که پوستمان را می‌برد،
تاریکی‌ای را آشکار می‌کند که ستاره‌ها در آن آغاز می‌شوند.
حالا در میان آوارهای درخشان زانو زده‌ایم،
زخم‌ها را می‌شماریم - اما نه قدرتشان را.
انگشت تو لبهٔ تیزی را دنبال می‌کند،
ببین چگونه مهتاب لبه‌ها را نقاشی می‌کند.
باد از میان قاب خالی زوزه می‌کشد،
دیگر سقفی نیست که نامش را بر دوش بکشد.
و در فضایی که دیوارها زمانی ایستاده بودند،
جنگل را می‌بینیم... و این خوب است
و وقتی می‌پرسند "سقفتان کجاست الآن؟"
لبخند می‌زنیم و اشاره می‌کنیم
به اینکه چگونه خلأ تعظیم می‌کند.