نباید می‌ماندیم
06.05.202515:54
به‌گمانم یونگ گفته بود که "چیزی که در دیگران ما رو آزار می‌ده، بهترین راهنماست برای اینکه خودمون رو بشناسیم. ما وقتی با دیگری وارد رابطه می‌شیم، درواقع خودمون رو ملاقات می‌کنیم" (نقل به مضمون)
به کمک "رابطه‌‌ها" ما به خودشناسی می‌رسیم. رابطه صحنه‌ی آشکارشدن ماست _ دهاز
به کمک "رابطه‌‌ها" ما به خودشناسی می‌رسیم. رابطه صحنه‌ی آشکارشدن ماست _ دهاز
06.05.202510:26
می‌گه درد و رنج مثل مرداب‌اند و ما مثل نیلوفر هستیم که از دل این مرداب بیرون میایم و اصلا به رنج احتیاج داریم. خیلی هم سخن زیباییه و اهميت ادبی هم داره. اما فقط یک تمثیله. انتظارم اینه که نویسنده در سطح تمثیل باقی نمونه. اما در تمام کتاب در همین حدوده.
05.05.202523:07
مفاهيمی مثل کارما، نیروانا، ذهن‌آگاهی، سکوت ذهن، جذب و ارتعاش و... دینی یا عرفانی هستند و بهتره همینطور هم طبقه‌بندی و معرفی بشن. اما عده‌ای اون‌ها رو در لباس "روانشناسی و توسعه فردی و..." مطرح می‌کنند.
البته منظورم این نیست که هر آموزه با ریشه‌های بودایی یا مسیحی و... بدردنخوره! گاهی بر فیلسوف‌ها و روانشناسان بزرگی هم تاثیر گذاشتند. بعضی مفاهیم و تعالیم که ریشه‌های دینی دارند، به نسخه‌های تغییریافته و سکولار هم رسیدن. مثلا همین "ذهن‌آگاهی" و "بودن در لحظه‌ی اكنون" کم‌و‌بیش وارد روانشناسی مدرن هم شدن. حرف‌های عجیب‌وغریبی هم نیستند.
البته منظورم این نیست که هر آموزه با ریشه‌های بودایی یا مسیحی و... بدردنخوره! گاهی بر فیلسوف‌ها و روانشناسان بزرگی هم تاثیر گذاشتند. بعضی مفاهیم و تعالیم که ریشه‌های دینی دارند، به نسخه‌های تغییریافته و سکولار هم رسیدن. مثلا همین "ذهن‌آگاهی" و "بودن در لحظه‌ی اكنون" کم‌و‌بیش وارد روانشناسی مدرن هم شدن. حرف‌های عجیب‌وغریبی هم نیستند.
26.04.202518:13
شروعِ سی‌وچهار سالگی
19.04.202519:44
میل به مناجات ربطی به ايمان ندارد. این میل از یک نومیدی خاص سرچشمه می‌گیرد _ امیل چوران، دردسرِ متولد شدن
18.04.202509:35
"دلهره اگزیستانسیال" رو خیلی ساده بگم:
بشر با هر کاری که می‌کنه _ و حتی نمی‌کنه _ بر خودش و دیگران تاثیر می‌ذاره. یعنی آزادی‌های ما، بدون مسئولیت نیستند. چون هر انتخاب، درواقع تولید نوعی "سرمشق یا الگو" برای دیگرانه. چه بخوام چه نخوام. مثلا کسی که ازدواج می‌کنه، خواسته یا ناخواسته داره این پیام رو هم صادر می‌کنه که "ازدواج، انتخابی خوب و ممکن است." و این، بر نگاه، تصمیم‌ها و زندگی دیگران تاثیر می‌ذاره. این وضعیت باعث نوعی اضطراب یا دلهره می‌شه: ما همین که "وجود داریم" بر دیگران مؤثریم! برای همین بهش می‌گن "دلهره وجودی" یا دلهره‌ی اگزیستانسیال.
افرادی مثل سارتر (که می‌گفت "هر کاری، سرمشقی است") به واسطه‌ی همین مفهوم "دلهره اگزیستانسیال" معتقد بودند "پس انسان‌ها نسبت به يکديگر مسئول‌اند و هر کاری که من می‌کنم بر تمام مردم مؤثر است و غیره". و بنظرم، نوعی مقدمه‌پردازیِ محترمانه بود برای اینکه آزادی رو از انسان بگیرند!
#معین_دهاز
@nabayad_m
بشر با هر کاری که می‌کنه _ و حتی نمی‌کنه _ بر خودش و دیگران تاثیر می‌ذاره. یعنی آزادی‌های ما، بدون مسئولیت نیستند. چون هر انتخاب، درواقع تولید نوعی "سرمشق یا الگو" برای دیگرانه. چه بخوام چه نخوام. مثلا کسی که ازدواج می‌کنه، خواسته یا ناخواسته داره این پیام رو هم صادر می‌کنه که "ازدواج، انتخابی خوب و ممکن است." و این، بر نگاه، تصمیم‌ها و زندگی دیگران تاثیر می‌ذاره. این وضعیت باعث نوعی اضطراب یا دلهره می‌شه: ما همین که "وجود داریم" بر دیگران مؤثریم! برای همین بهش می‌گن "دلهره وجودی" یا دلهره‌ی اگزیستانسیال.
افرادی مثل سارتر (که می‌گفت "هر کاری، سرمشقی است") به واسطه‌ی همین مفهوم "دلهره اگزیستانسیال" معتقد بودند "پس انسان‌ها نسبت به يکديگر مسئول‌اند و هر کاری که من می‌کنم بر تمام مردم مؤثر است و غیره". و بنظرم، نوعی مقدمه‌پردازیِ محترمانه بود برای اینکه آزادی رو از انسان بگیرند!
#معین_دهاز
@nabayad_m
06.05.202511:57
"رابطه" همه‌چیز رو شدیدتر و عریان‌تر می‌کنه. اون هیولاهایی که درون ما خفته و آرومند در فضای رابطه بیدار می‌شن و به در و دیوار می‌زنند. تازه یادت میفته که ای بابا، پس اون هیولا هنوز هم هست! فکر می‌کردم فراری دادمش، یا رام کردمش یا کشتمش. کسی که در خارج از رابطه مشکلاتی داره در داخل رابطه مشکلاتش حلوفصل نمی‌شه، بلکه به احتمال زیاد "تشدید" می‌شه.
#معین_دهاز
@nabayad_m
#معین_دهاز
@nabayad_m
06.05.202510:17
درباره‌ی "نیلوفر و مرداب" نوشته‌ی تیچ نات هان:
این کتابِ مذهبی در بازار ایران با عنوان "کتاب روانشناسی" معرفی و تبلیغ می‌شه. نمی‌دونم چه اشکالی داره که آرا و انديشه‌های مذهبی و دینی (اسلامی یا مسیحی یا بودایی و غیره) صادقانه با نام "کتاب دینی" تبلیغ بشن؟ یا دوستان پادکستر و بعضی مربیان یوگا که به نوعی مُبلغِ دینی هستند، و برگرفته از مراقبه و ذهن‌آگاهی بودایی-هندویی و شرقی حرف می‌زنند، چرا به صراحت از دینی بودن پايه‌های فکریشون حرف نمی‌زنند؟ و اصرار دارند که رنگ علم و فلسفه به ادعاها و حرف‌هاشون بزنند؟
به‌هرجهت این کتاب به عنوان اثری مرتبط با مذهب بودایی (که نویسنده‌اش هم یک راهب بوده) برای من چیزی سست، کم‌مایه، مضر، کلیشه‌زده، الکن و پر از تکرار بود. یعنی در انتقال همان مفاهیم بودایی هم ناتوانه. استدلال‌ها کم‌جان و عمدتا "تمثیلی" هستند (استدلال تمثیلی یکی سست‌ترین شیوه‌های استدلاله). برخی آموزه‌های کتاب رو اگر زیاد جدی بگیرید، آسیب می‌بینید. مثلا آموزه "تیر" بودا، بنظرم دیگه برای انسان امروز نیست. در یادداشتی مستقل بهتره درباره‌ش حرف بزنیم.
در این کتاب از صفحه اول تا آخر نویسنده تاکید داره که اگر دردهامونو بپذیریم و ببینیم، تسکین پیدا می‌کنیم. بماند که این حرف‌های تکراری رو همه‌جا داریم می‌بینیم اما نویسنده محترم عمیق نمی‌شه و اصلا توضیح نمی‌ده این تسکین دقیقا "چگونه" رخ می‌ده؟ چه سازوکار و منطقی پشتش هست؟
کلمه‌ی "رنج" در اين کتاب کاملا مبهم، بی‌مرز، عام و کلیه. درحالی‌که رنج داریم تا رنج! انواع رنج‌ها با شدت‌های متفاوت رو چطور می‌شه با یک نسخه واحد (ذهن‌آگاهی و تمرین تنفسی) حلوفصل کرد یا تسکین داد؟ این اثر، با ساده‌سازی مفرط واقعیات جهان و ساده‌سازی شدید روان بشر، در حال ارائه‌ی نسخه‌های همگانیه. نهایتا اینطور به مخاطب القا می‌کنه که اگر هنوز درد می‌کشی بخاطر ناتوانی خودته.
این کتاب در کانتکست خودش هم ضعیفه. اگر به ادیان شرقی و آموزه‌های بودایی علاقه داریم، مطمئنا آثار جدی‌تری هم می‌تونید پیدا کنید.
#معین_دهاز
@nabayad_m
این کتابِ مذهبی در بازار ایران با عنوان "کتاب روانشناسی" معرفی و تبلیغ می‌شه. نمی‌دونم چه اشکالی داره که آرا و انديشه‌های مذهبی و دینی (اسلامی یا مسیحی یا بودایی و غیره) صادقانه با نام "کتاب دینی" تبلیغ بشن؟ یا دوستان پادکستر و بعضی مربیان یوگا که به نوعی مُبلغِ دینی هستند، و برگرفته از مراقبه و ذهن‌آگاهی بودایی-هندویی و شرقی حرف می‌زنند، چرا به صراحت از دینی بودن پايه‌های فکریشون حرف نمی‌زنند؟ و اصرار دارند که رنگ علم و فلسفه به ادعاها و حرف‌هاشون بزنند؟
به‌هرجهت این کتاب به عنوان اثری مرتبط با مذهب بودایی (که نویسنده‌اش هم یک راهب بوده) برای من چیزی سست، کم‌مایه، مضر، کلیشه‌زده، الکن و پر از تکرار بود. یعنی در انتقال همان مفاهیم بودایی هم ناتوانه. استدلال‌ها کم‌جان و عمدتا "تمثیلی" هستند (استدلال تمثیلی یکی سست‌ترین شیوه‌های استدلاله). برخی آموزه‌های کتاب رو اگر زیاد جدی بگیرید، آسیب می‌بینید. مثلا آموزه "تیر" بودا، بنظرم دیگه برای انسان امروز نیست. در یادداشتی مستقل بهتره درباره‌ش حرف بزنیم.
در این کتاب از صفحه اول تا آخر نویسنده تاکید داره که اگر دردهامونو بپذیریم و ببینیم، تسکین پیدا می‌کنیم. بماند که این حرف‌های تکراری رو همه‌جا داریم می‌بینیم اما نویسنده محترم عمیق نمی‌شه و اصلا توضیح نمی‌ده این تسکین دقیقا "چگونه" رخ می‌ده؟ چه سازوکار و منطقی پشتش هست؟
کلمه‌ی "رنج" در اين کتاب کاملا مبهم، بی‌مرز، عام و کلیه. درحالی‌که رنج داریم تا رنج! انواع رنج‌ها با شدت‌های متفاوت رو چطور می‌شه با یک نسخه واحد (ذهن‌آگاهی و تمرین تنفسی) حلوفصل کرد یا تسکین داد؟ این اثر، با ساده‌سازی مفرط واقعیات جهان و ساده‌سازی شدید روان بشر، در حال ارائه‌ی نسخه‌های همگانیه. نهایتا اینطور به مخاطب القا می‌کنه که اگر هنوز درد می‌کشی بخاطر ناتوانی خودته.
این کتاب در کانتکست خودش هم ضعیفه. اگر به ادیان شرقی و آموزه‌های بودایی علاقه داریم، مطمئنا آثار جدی‌تری هم می‌تونید پیدا کنید.
#معین_دهاز
@nabayad_m
05.05.202522:36
کتابی که بر مبنای آرا و انديشه‌های بودا نوشته شده، مثل کتابی که بر مبنای آرا و انديشه‌های اسلام یا مسیحیت نوشته شده یک "کتاب دینی" است. و درست‌تر اینه که به‌عنوان کتاب دینی یا مذهبی معرفی بشه و در قفسه‌ی مربوط به خود، در کتابفروشی‌ها قرار بگیره.
کتاب‌های بودایی در اصل "متون دینی" هستند. حتی اگر لحن و ظاهر مدرن و روانشناسانه در باب مراقبه و غیره دارند. چون اساسا متکی به نوع خاصی از جهان‌بینی دينی‌اند. توجه به این نکته بسیار مهمه.
کتاب‌های بودایی در اصل "متون دینی" هستند. حتی اگر لحن و ظاهر مدرن و روانشناسانه در باب مراقبه و غیره دارند. چون اساسا متکی به نوع خاصی از جهان‌بینی دينی‌اند. توجه به این نکته بسیار مهمه.
20.04.202521:09
_
18.04.202516:45
تو ایران (یا شاید هم جهان) برای اینکه به "مرجع فکری" تبدیل بشی، برخلاف قدیم، دیگه راه زیادی نداری. از بلاگر روزمره، تا آرایشگر و ورزشکار، همه جلوی دوربین در حال نصیحت کردن و نشان دادن راه‌وچاه زندگی‌ان.
18.04.202509:03
حتی فکر می‌کنم (مطمئن نیستم) که حلقه‌ی اتصال اگزیستانسیالیسم و سوسیالیسم همین مفهوم "دلهره‌ی اگزیستانسیاله". دقیقا نقطه‌ایه که این دوتا به هم می‌رسند.
06.05.202510:31
کتاب "چهار اثر فلورانس..." هم یک کتاب دینی و الهیاتیه.
06.05.202510:13
درباره‌ی این کتاب ضعیف و بد:
05.05.202512:17
یه زمان آثار زرد طرح جلد زشتی داشتن و اسم‌هاشون هم مسخره بود، با یک نگاه راحت می‌فهمیدی "خب این که آشغاله". الان کار سخت شده. پشت ظواهری شیک، نازل‌ترین محتواها منتشر می‌شن.
20.04.202521:06
قابل توجه دوستانی که "به" رو بِ می‌نویسند. بخش‌هایی از بحران هکسره رو همین یه صفحه حل می‌کنه. فارسی اول دبستان.
18.04.202516:32
بنظر میاد آخوندها دیگه اون جایگاه سابق رو در اجتماع ندارند و مرجعیت فکریشون رو از دست دادن و جاشون رو کیا گرفتن؟ روانشناس‌ها، شبه‌روانشناس‌‌ها، مربیانِ یوگا، خودیاری، خودسازی، خودکوفتی و غیره.
18.04.202509:02
"دلهره‌ی اگزیستانسیال" یکی از مفاهیم اساسی و مهم اگزیستانسیالیسمه، که اگر بد فهمیده بشه، شَر می‌شه. از طرفی، ممکنه با سوءاستفاده ازش، به چیزی خطرناک تبدیلش کنند. می‌تونه مقدمه‌ای باشه بر اینکه عده‌ای آزادی رو از انسان بگیرند.
@nabayad_m
@nabayad_m
06.05.202510:27
شما الان ۹۰ صفحه از کتاب رو انگار خوندید.
06.05.202508:47
حالا چون یک انسان آزادمنش/لیبرال است، معنیش این نیست که بایستی هر پرت‌و‌پلایی رو تحمل کنه و به هر اندیشه‌‌ای احترام بگذاره. این یک سوءتفاهمه. اصلا ما بدنبال آزادی هستیم تا بتونیم زیر چترش و در امنیت، مخالفت‌ها و بیزاری‌هامون رو هم بیان کنیم.
01.05.202516:18
اینجا توضیح دادم که الن دوباتن درباره‌ی "اخبار" چه توصیه‌هایی می‌کنه.
19.04.202519:50
حتی در مصاحبت با خدا ناخرسندی برانگیخته می‌شود؛ چنانکه طغیان فرشتگان، شهادت می‌دهد. ظاهرا در هر سطحی از خلقت، برتری هیچکسی را نبخشید‌ه‌اند _ امیل چوران، دردسر متولد شدن
18.04.202509:54
کوروساوا در جهانی شدن سینما و فرهنگ ژاپن موثر بود. بخصوص از فیلم راشومون به بعد. میازاکی هم چنین کاری کرد. بااینکه "ژاپنی بودن" خودشون رو حفظ کردن، اما به "بیانی جهانی" رسیدند، طوری که یک ایرانی یا سوئدی رو هم جذب خودشون کردند. رسیدن به چنین چیزهایی دشواره حقیقتا. از طرفی، مقایسه‌ی نوابغی مثل کوروساوا با دیگران دیوانگیه. می‌شه ازشون در حد توانمون یاد بگیریم.
18.04.202508:26
ضمن عرض خسته نباشید، بهتر این بود که ایده‌های "ایرانی" رو "جهانی" کنند، نه اینکه "جهانی" رو "ایرانی" کنند. فکر می‌کنم "اد-شیرن" هدر رفت. ژاپنی‌ها فرهنگ و نگاه ژاپنی رو جهانی کردند (با انیمه و...). یعنی جهان خودشون رو وسیع‌تر کردن، طوری که مورد توجه و درک یک خارجی هم باشه. بنظرم _ اگرچه عجولانه است _ موزیک و ویدئوی اثر جدید ادشیرن این خصیصه رو نداره و بیشتر می‌تونه برای یک ایرونی (و نه حتی ایرانی) جالب باشه. هرچند حسن نیت سازندگانش رو درک می‌کنم.
Shown 1 - 24 of 201
Log in to unlock more functionality.