"از ترسِ ردشدنِ گلوله از دیوار، خودم رو زیر پتو پنهان کردم و لرزان به صدای تیر‌ها گوش می‌دادم... اما بی‌اختیار یاد بچه‌هایی می‌افتادم که اونجا بودن؛ فکر کردن به اون بچه‌ها قلبم رو به لرزه می‌انداخت. زنانی رو دیدم که بچه‌هایی هم‌قد‌و‌قوارهٔ پسرم توی بغلشون بود، زنی با شکمِ برآمده که دست به کمر ایستاده بود...

هوا که تاریک‌تر شد، تیراندازی بند اومد. از درزِ در نگاهی کردم: سربازا، اجسادِ خونینِ روی ماسه‌ها رو یکی‌یکی توی دریا می‌انداختن. اول فکر کردم تکه‌های پارچه روی آب شناورن... اما همه‌شون جنازه بودن.

صبح زود، پسر کوچیکم رو برداشتم و در خفا، به ساحل رفتم. دلم می‌خواست جنازهٔ اون نوزادِ شیرخوار رو پیدا کنم. همه‌جا رو گشتم... اما هیچ چیز نبود. با آنهمه کشته، حتی یه تکه لباس یا یه کفشِ هم روی ماسه‌ها باقی نمونده بود. جای گلوله‌ها هم شبانه با جزرِ آب شسته شده بود، حتی یه لکه خون هم نبود. انگاری که هیچ‌وقت اون کشتار اتفاق نیوفتاده. تازه فهمیدم چرا مردم رو روی ماسه‌ها کشته بودن..."

- حتی بچه‌های شیرخوار هم؟
+ چون هدف نابودی کامل بود.
- نابودی چه کسانی؟
+ کمونیست‌ها.

🍒 : " مینگیو انتخابمه! اون موردعلاقمه"

🐶 : " اسکوپس هیونگ خیلی حساس و پاکه و قلبش از خودش خیلی حساس و شکننده تره و من براش خیلی نگرانم "