آڪوامـاࢪیـن‌

«چیکار میخوای کنی؟»
«اون به زودی میمیره.»
«کسی توی هال بود؟»
«ایستگاه شماره‌ی....»
«من کی هستم؟»
«هان جیسونگ...»
«هان جیسونگ.»
«هان جیسونگ!»
«دیدی..؟ من آزادم!»
نفس عمیق.
چشم‌هاش رو با نفس عمیقی باز کرد طوری که انگار خودش رو از غرق شدن نجات داده.
نفس‌ها و ضربان قلبش آروم بود انگار که مثل همیشه از خواب بلند شده بود. انگار نه انگار که تمام جهان به رنگ خاکستری و آبی درومده بود.
بدنش انقدر آروم بود که فرقی با یه مرده نداشت. طوری چیزی نمیشنوید که انگار زیر آب درحال غرق شدن بود.
به صورتش آب زد و به خودش توی آینه نگاه کرد؛ اما خودش نبود.
صبحونه خورد؛ اما هیچ مزه‌ای نداشت.
لباس پوشید؛ اما هیچ رنگی نداشت.
دوباره روی تخت دراز کشید اما انگار هیچکدوم از این کارها رو انجام نداده بود. همه این‌ها درون ذهنش بود یا واقعا انجامشون داده؟
فقط انگار با حبابی از جهان جدا شده بود.
چرا باید با این نفرین به دنیا میومد؟
نفرین یا موهبت؟
شاید اگه این نفرین وجود نداشت، الان میتونست یه زندگی عادی داشته باشه.
از عجیب بودن متنفر بود.
بیشتر از هرچیزی... از این صداهای درون رویاهاش متنفر بود. از اون شخص بی‌چهره‌‌ی رویاهاش متنفر بود.
دلتنگ بود.
اما دلتنگ کی؟ دلتنگ چی؟
حتی نمیتونست دلیلی برای دیدن اون مرد مو سفید درون رویاهاش پیدا کنه. جادوگر چین.
مردی که دقیقا قبل از آتیش گرفتن نمایشگاه دیده بود.
فقط میدونست که هر لحظه از شدت فشار و دلتنگی قراره گریه کنه.
بهش گفته بودن که نباید به حرف‌های پیشگوها گوش کنه. اونا فقط دروغ میگن.
اما نمیتونست حرف‌های اون زن رو فراموش کنه. همون پیشگویی که توی شهربازی جلوی پسر رو گرفته بود.
«تمام سرنوشت‌ها به تو متصل شده.»
«عمر کوتاهی داری...»
پس این یک نفرین بود یا موهبت؟ این چند روز فقط این رو با خودش زمزمه میکرد. اگه این قدرت برای کمک به بقیه‌ بهش داده نشده بود پس چی بود؟
پس اصلا هدفش از زندگی کردن چی بود؟
هدفش از زنده بودن چی بود؟
روی تخت مچاله شد و به حلقه‌ی درون دستش، که به طور اتفاقی توی صندوقچه پیدا کرده بود، نگاه کرد.
آهی کشید و چشم‌هاش رو بست و انگشت شستش رو روی حلقه کشید. عادت کرده بود. هر دفعه که کلافه یا عصبی بود با حلقه بازی میکرد.
دیگه چیزی متوجه نشد.
شاید خوابیده بود... شاید تمام مدت بیدار بود.
جیسونگ فقط چند لحظه رو درون ابدیت گذرونده بود. چند لحظه رو تا ابد زندگی کرد.
و توی اون چند لحظه تونست ببینه. تونست صحنه‌هایی ببینه که شاید اگه به اونها توجه میکرد سرنوشتش تغییر میکرد.
اما این پسر احمق، تنها صحنه‌ای که توی ذهنش نقش بست حالت ترسیده‌ی مردی موقرمز بود.
و در همون حال، دستی قدرتمند دور بدنش پیچیده شد و جیسونگ حس وحشتناک و در همون حال آشنایی رو حس کرد...
تجزیه شد.
پسرک توی اون ابدیت یک بار مرد و زنده شد.

✝️ داخل انعڪاس ها، سایہ اے دࢪحال شڪاࢪ من است.