Yeonless Bin.

هدفونش رو روی گوشش میذاره و روی اولین اهنگی که دم دستش میاد مکث میکنه
فرق نمیکنه چقدر ولوم رو زیاد کنه
صدای تپش های نامنظم قلبش
صدای رشته های عصبی افکارش که با تمام وجود به مغزش پیام میفرستن و صدای خلأ خنده هایی که از هیچ کجا شنیده نمیشه از خواننده ی پشت دستگاه بلندتره
حالا با تمام ظواهر پیروزی،چیزی توی قلبش داره صدا میزنه که "یک چیزی کم شده"
سوبین کم شده
اهنگ متوقف نمیشه اما گوش هاش دیگه نمیشنون
چیزهایی که مهم تر از سوبین بودن حالا جای خالیش رو اعلام میکنن
برمیگرده؟
نه چون اون همیشه هرچیزی خواسته رو با کوتاه ترین اشاره بدست اورده اما سوبین هیچوقت محتاج اشاره نبوده سوبین چیز کوچکی نبوده و سوبین بدست آوردنی هم نبوده
شاید فقط نگه داشتنی بوده
پشت سرش رو نگاه میکنه که بخارهای قهوه ی‌ داغ روی میز خیلی وقته که از بین رفتن
سوبین عادت نداره قهوه ی داغ بخوره
اون همیشه چیزهای سرد و ملایم رو ترجیح میده؛ مثل نخ های ارتباطیِ گسسته در شرف پاره شدن.
میدونه که سوبین همیشه بهش افتخار میکنه حتی اگه نباشه که توی چشم هاش زل بزنه
اما خوشحالی جایی که سوبین نیست زیاد دووم نمیاره
دنبالش میگرده؟
آره چون اینبار میفهمه که غرور کفایت نمیکنه
چون دلتنگی، حتی پشت مدال ها و موفقیت های ظاهری، صداش بلندتره.