Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

View

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

`• گـ ـالگَتا

TGlist rating

TypePublic

Verification

Not verified

Trust

Not trusted

Location

LanguageOther

Channel creation dateOct 29, 2024

Added to TGlist

Mar 02, 2025

I own this channel

History of changes

Statistic of Telegram Channel `• گـ ـالگَتا

More details

Subscribers

78

24 hours00.4%Week

34%Month

1830%

Citation index

0

Mentions2Shares on channels0Mentions on channels2

Average views per post

48

12 hours1220%24 hours480%48 hours1890%

Engagement rate (ER)

16.67%

Reposts5Comments0Reactions3

Engagement rate by reach (ERR)

0%

24 hours0%Week0%Month

21.67%

Average views per ad post

50

1 hour1020%1 – 4 hours00%4 - 24 hours4080%

More details

Connect our bot to the channel to find out the gender distribution of this channel's audience.

Total posts in 24 hours

1

Dynamic

Latest posts in group "`• گـ ـالگَتا"

All posts

02.05.202515:56

من را می خواند
خانه ای که کجاست
بامش از نگاهی
حیاطش از دو گوش
برای سر رسید ها
آرزو هرگز رسیدنی نیست
وگرنه قصه...

راستی
قصه، گرمای یک رویاست
یک اتاق است
بی هیولا زیر تخت
خانه، آن قصه ای که کجاست
و آرزو نرسیدن است.
وگرنه قصه....

من را میخواند
خانه ای که کجاست.
آرزو، نگاه و حسرت است
زنده باد قصه ای که از پنجره اش
بشود خانه ای را دید زد.
خانه یا آرزو
یعنی نرسیدن.
وگرنه قصه به سر نمی‌رسد.

کلاغ
- مصطفی‌لو ا.

25.04.202510:40

سایه ای نمی افتد.
نه اینکه از دست خورشید
آبی نچکد.
نه این که آرزوی صحرا
هم و همخانه نباشد.

صحرا میگفت
" کاش خاطرات بدن داشتند.
کاش شعر ابر بود. "
صحرا کجاست؟
یک اتاق روی یک تخت
صحرا کیست؟

فرقی نمی‌کند روی سفره
سیب باشد یا انار
گوسفند باشد یا گندم
نان باشد یا شراب
تو باید باشی
تا در آسمان ابر نقاشی کنیم.
ابری به شکل صحرا
که تنهاست و منتظر

صحرا
- مصطفی‌لو ا.

17.04.202521:43

هیچ آلاینده ای وجود ندارد. هیچ آلاینده ای وجود ندارد. کارگر ها دقیقا سر ساعت به کار خود مشغول شده اند. آنها دستورات را انجام میدهند. مردم در جاهایی که مجبورند حرکت می‌کنند. امروز هرکسی باید یک گل در باغچه های قبرستانِ یادبود زندگی بکارد. هیچ آلاینده ای وجود ندارد. هیچ آلاینده ای وجود ندارد.

هیچ آلاینده ای وجود ندارد. دمای هوا کاهش می‌یابد. احتمال بارش باران درحال افزایش است. باران قانون هارا لغزان می‌کند. احتمال ایجاد آلاینده در حال افزایش است. به مردم چتر های رایگان اهدا شده بود. آنها امروز مجبورند با چتر خدمت کنند. کارگر ها آلاینده نخواهند شد. هیچ آلاینده ای وجود ندارد. هیچ آلاینده ای وجود ندارد.

هیچ آلاینده ای وجود ندارد. باران درحال باریدن است. کودکی مشاهده میشود. کودک چتر ندارد. او گل را در یادبود زندگی نکاشته است. باران صورت او را رنگ می‌دهد. اخطار ! کودک درحال حس کردن است. اخطار ! کودک خندیدن، ترسیدن و گریه کردن است. هشدار یک آلاینده وجود دارد. هشدار یک آلاینده وجود دارد.

هیچ آلاینده ای وجود ندارد. کارگر ها درحال شستن خون ها هستند. مردم درحال دفن کردن آلاینده مذکور در یادبود زندگی هستند. آسمان به حالت اول بازگشته. خاکستری و بی رنگ. انگار قطره ای خون روی نمایشگر من پاشیده است ! هشدار یک آلاینده وجو... ی.ک آل.ای..ند... ! ا...حس..اس میکنم. چه گل های پژمرده ای. چه مردم ترسیده ای. چه کارگرهای زجر کشیده ای. چقدر از حال خود بی خبرند. حال می‌فهمم که می ترسند، زجر می کشند و می خندند. زجر میکشم و میخندم.

هشدار یک آلاینده موجود است. یک کودک...

- ایرج فضلی

13.04.202506:09

<اول>
در آغوش مهر بودم
زیر گنبد آرزو های شبانه
رویا می آمد رویا گم میشد
شب می آمد شب گم میشد
در اتاقم شمعی خاموش شد
تابلو شکافت
خون تو
می چکید بر گونه هایم
خانه گِلی در تابلو شکافت
آوار شد بر جسمم
چشمانم شکفتند
گونه ام شکفت
تو آنهارا چیدی و بوییدی
آری عطری آشناست
خون گل سرخ
و تازیانه رز سفید

<دوم>
پنجره شب گشوده شد
نسیم نقره ای مهمان است
رویا میشوم رویا میشوی
بوسه خواب پروانه هاییم
آنگاه که هیچ پیله ای نشکافته
آنگاه که هیچ سایه ای نیفتاده
بر بام خانه می نشینم
از سیاهی شب میگذرم
به تپه های نیلکوه میرسم
آنجا که حس میشکند
ستاره می‌خواند
" آخرین انار طلوع را عاشقان خواهند چید "
من دلم قرص است در پهنای بام
چشمانم بسته
خواب در خواب‌...

<سوم>
گرگ و میش که می‌شود
از جاده آرزوی گِل شدن
از من آرزوی بیداری
و آسمان از آرزوی باران
بر کفش ها، کاغذ و جاده میچکند
کسی نمی‌داند.
آرزوی سگ ها چیست؟ شاید نان شاید رویا
باید دلتنگ چه بود که اینگونه
به خدمت انسان باشی ؟
که اینگونه دندانت بشکند
زیر آن استخوان که میجوی ؟
نم باران خاک را گل می‌کند.
نم باران سگ را می‌خنداند
و من را
که استخوان هایم زیر دندان های اوست
آری، باران می آید.

آبادی
- ایرج فضلی

09.04.202515:33

در گندم زار های آبادی
در مهتاب گاه
دور از هیاهوی روستا
آوازی هست. آشنایی هست.
سرماییست دلتنگ
خانه ها به گوش نمی‌رسند.
من چه حقیر پشت هر قامت گندم
بر حصیر خود مهمانم.

مخیله ام کلبه ایست
در تنهاییِ خود شهر رنگ هاست
کلاغ هایش آرزو می‌کنند گندم باشند
آرزو کردن چه سوزناک
و حصیر چه دلباخته ست.
بلند میشوم.

گندم زار کلبه اییست
از هیاهوی شب
خانه ها در آتش سوخته
هر گندم آرزوی سفره است
بخوان جیرجیرک آری
سفره خدا چه خالیست
و چه شعله ها چشمان خداست

حصیرم کلبه ایست
می‌گوید در گندم زار کسی تنها نیست
چشم گندم ها آینه خداست
جیرجیرک ها آرزو می‌کنند گندم باشند
آبادی خاکستر شد
گندم ها همچنان میخوانند آواز شب
مهتاب همچنان آشناست.
و چه کلبه ها که خواهند سوخت
آری آرزو میکردم گندم باشم.

- ایرج فضلی

07.04.202508:42

مشخصات:

نام: سقوط گناه
آلبوم: تمشک ها
کلام: واریوش
متن: ایرج فضلی
انتشار: هجدهم فروردین چهارصدو چهار
شماره پادکست: دوم
تدوین: ایرج فضلی

توضیحات:

- دومین پادکست موزیکال از مجموعه تمشک ها به عنوان سقوط گناه همکاری من و واریوش از رسانه مجازی تلگرام و کانال های شخصیمان منتشر شد.

- در این پادکست از سه موسیقی استفاده شده بود که نام هایشان را در زیر ذکر میکنم :

1: You put the devil in me - Crippled Black Phoenix
2: We Forgotten Who We Are - Crippled Black Phoenix
3: Dream - Darkwood

- ضبط و تدوین این اثر با نرم افزار های موبایل انجام شده که کیفیت صوتی اثر را کمی پایین خواهد آورد از این بابت از شنونده محترم پوزش میطلبم.

- متن این پادکست را می‌توانید از لینک زیر مشاهده فرمایید:
https://t.me/Golgutha/40

ارتباط:

- رسانه تلگرام ایرج فضلی : https://t.me/Golgutha

- رسانه تلگرام واریوش :
https://t.me/Wariushism

- ربات ناشناس :
https://t.me/BiChatBot?start=sc-fd4704a694

اولویت، شنیدن پادکست در رسانه های تلگرام هستش

07.04.202508:42

نام: سقوط گناه
آلبوم: تمشک ها
کلام: واریوش
متن: ایرج فضلی
انتشار: هجدهم فروردین چهارصد چهار
شماره پادکست: دوم
تدوین: ایرج فضلی

04.04.202505:49

فاصله ای نیست تا رفتن
گوسفندان زمزمه می‌کنند
بهار که می‌شود
شکوفه نمیزنند تن ها
ساعت ها در پی فرار خواهند مرد
که تمام زندگی، لحظه ایست
و تمام شکوفه، رفتنیست
من در گلدان فیروزه ای
آرزو ها کاشته بودم شکوفه
چشم او انگار چشم آذر است
دختر عشایر گلدان را برد

نانم، آبم، شکوفه ام
خانه من کنج پاییز است
کنج کوچ گوسفندان
به راستی که برگ پاییز، شکوفه گناهست
دختر عشایر گلدانم را دید

خانه ام گِلیست
پنجره ش روبه بهار چشم دوخته
طعنه گلدان فیروزه به نور است
" پشت هر دانه هزار رود دروغ "
من به گلدان امید که همان فیروزه ست
تیکه تیکه گوشت خود را کاشتم
استخوان ها، قلبم، آغوشم.
دختر عشایر می نشست بر قالی

کنج هر خانه پاییز، گلدانیست
اهل ده برگی که افتاده ز ترسند
همه می‌گویند که
آن عشایر دختر
تیکه های تن آذر ماهست
آذر می‌دانست
" که بهار در دل افسرده اسفند مرده "
آنها اورا کشتند و به گلدان کردند
آنها آن رود دروغین را محیا کردند
حال آن دخت عشایر که بیاید هربار
ببرد گلدان ها و بکارد آنها
در دل خاک بهار
اما من میترسم،
چشم او انگار چشم آذر است
دختر عشایر به پاییز آمد

- ایرج فضلی

27.03.202501:24

در سایه پرندگان شمالی
در آخرین مرثیه باغ گیلاس
پشت حصار " میدانم ها "
دنبال غنچه ای میگردم
زندگی مثل گیلاسی نرسیده ترش است
چشیده ام
گمانم‌، غنچه خامیست که در این حوالی
در هیاهوی خاک
و در هوس ساقه ای میگردد
دنبال آنم. آن را ندیده ای؟
ساقه ای گفت رویاییست در خواب بهار
که شکوفه مرگ است
مرگِ مردن، مرگ غنچه، مرگ خواب
من گمانت را نکشتم اما.
هر بهار اینجا هزاران مرگ است
لای آن تیکه گیلاس
زیر دندان طمع
چه هزاران ساقه ای خواهند مرد.
و "گمان" چند نمیدانم ازم دور تر
مرگ گیلاس چند میدانم بهم نزدیک شد

- ایرج فضلی

25.03.202511:52

قبر من چهارصد متر آنطرف تر از درختان کاج، در محیطی آزاد زیر آسمان ابری دشت بود. پدرم معتقد بود " کاج ها روح مردگان را میخورند تا سبز بمانند" و راست می‌گفت. اصلا کاج بودن یعنی همین. گاهی اوقات که می‌توانم آزادانه در دشت قدم بزنم، دنبال تمشک ها میگردم. دیگر میتوانم نترسم از اینکه لباسم رنگ تمشک بگیرد. با ولع در بوته تمشک ها غرق می شوم تا حس زنده بودنی دوباره نصیبم شود.

نمی‌دانم باید از او متنفر میشدم، یا دلسوزش. چشمان من همواره میدرخشید. هنوز هم میدرخشد، هرگاه که میبینمش، انگار نمی‌دانم باید کدامین جهان را در عمق نگاهم و افق حضورش ترسیم کنم. جهانی از آسمان سرخ با شقایق های آتش گرفته کنار تن سوخته پروانه های سفید؟ یا گل سرخی در باغچه زیر گنبد کبود از زخم؟ هربار که به ملاقاتم می آید، باد های نقره ای زوزه می‌کشند. چشمانش زیر انبوهی از موهای سفید، مثل گمشده ای در دشت در چهارصد متری یک کاج است. صحبتی نمی‌کند. به او تمشک تعارف میکنم اما او دیگر رغبتی به خوردن تمشک ها ندارد.

نفس میکشد. او تصمیم گرفت بود بخشی از خود را با دستان خود خفه کند، در دشتی بزرگ بیاورد و در چهارصد متری کاج عبوسی دفن کند. او زنده بودنش را قربانی کرده بود. من را. تمام وجودم را زخم هایی می سوزاند. هر بار که به اینجا می آید، هنوز نوری درونم می‌تابد که می‌خواهد قلبش را پس بگیرد؛ که میخواهد شقایقی شود بر گلدان آرزو های خانه پدر، روی طاقچه نورگیر اتاق. اما قبر را میکند، بیرونم میکشد و نگاهم می‌کند. در عمق چشمانش این جهان مخفی شده. جهانی زیر سایه چرخدنده ها. چشمانش را میبندد و با ولع تیکه های تنم را قورت می‌دهد. او من را می‌بلعد تا نفس بکشد. تا کاج بماند و رهایم کند. وجودم را خون فرا می‌گیرد. آری، حال می‌توانم آزادانه در این دشت قدم بزنم و در آغوش بوته ها، بدون ترس تمشک بخورم.

- ایرج فضلی

23.03.202501:07

پاهایم دیگر جان دویدن ندارند. به دامنه تپه رسیدم. کفش هایم چه خیابان ها که ندویده و چه جوب ها که نپریده اند. همیشه آن پیرمرد واکس فروش میگفت : (( هیچ پایی متعلق به آرامش نیست. )). تن کشیده ای داشت و کت مخملی اش آن را تا زانو می‌پوشاند. انگار با کفش هایم حرف می‌زد، درگوشی، آرام و قاطع و آنگاه که فهمید؛ قطره ای اشک بر پاهای برهنه اش ریخت و گفت : (( کفش های فرار واکس نمی‌خواهند ))

از اینجا شهر چه زیباست. نسیم نقره ای تن سبز من و چمن را می‌نوازد. دیگر کسی دنبالم نیست. هیچوقت نبوده. اصلا من از تنهایی کوچه ها گریزان بودم. از آن کوچه های درخت نارنج که پشت هر رقصش چه گم شدن است. از کوچه های کاج که پشت هر جاودانگیش چه مرگ هاست. از کوچه های درخت های قطع شده. تو نخواهی دید اما من چشیده ام که پشت هر بوسه تبر چه ترس هاست. کلبه ای روبه رویم است. چشمانم هنوز میدوید اما وجودم انگار من را نفی می‌کرد. در طلب کلبه ای رنجور و ترسیده، اما امن.

آینه یا تابلو ؟ نمی‌دانم. انبوهی از تصاویر من را احاطه کرده بودند. تغذیه میشدم. تمام کلبه انگار از من مصرف می‌کرد. که روشن بماند، که این آینه های تابلو مانند را برقصاند. یکی انگار تابلو درختان نارنج است، یکی انگار درختان کاج. من بازتاب تمام شهر در چشم این کلبه بودم. اما از این آینه ها شهر چه درس هاست ! از من فقط چشم هایی ماند که تابلو ها را می‌نگریست. پنجره ای بر تن کلبه است. انگار سالهاست که منتظر نگاهیست. نگاهش میکنم اما، از این پنجره شهر چه غریبه ست. شهر چه کفاش کفش فرار هاست. یاد پیرمرد افتادم. تابلویش انجاست، کنار شومینه. انگار تنها سرپناه شهر، همین کلبه است. کلبه ای در امتداد فرارم از شهر. پیرمرد میدانست اینجا دقیقا کجاست. پیرمرد میدانست که چرا کفش های فرار، هرگز واکس نمیخواست.

- ایرج فضلی

19.03.202513:42

در اتاقم دو جسد بی جان، رو به روی پنجره کشیده شده اند. پنجره را باز کردم. نه بوی گل های لاله، نه صدای زندگی در کوچه های ترس، نه حس لحظه ای بودن و نه نگاه چشم های آسمان. لیوانی آب روی میز` نیمه جان بود. میترسم از نوشیدن آن. میترسم از زنده نشدن.

دیوار های اتاق سرخ بود از جنس دلهره. خانه می تپید. انگار قلب شیطانیست که مرده. من این هزار اتاق را خوب میشناسم. هزار اتاق در هزار خانه. پنجره هنوز باز است. کلاغی از من میگذرد تا چشمان خدا را بدزدد. لیوان آبی تعارف میکنم و می‌گویم: آن چشم ها دلتنگند، دستانش را بدزد، آری آن دست ها که بخشیدش.

به جنازه شیطان می‌نگرم. گونه اش خیس بود. اورا بوسیدم و در آغوش گرفتم، با آنکه دندانش خون خدا بود. با آنکه دستانش قلبی می تپید. از دیوار ها خون می‌چکد. کشان کشان بردمش کنار پنجره، آنجا که کلاغ به استخوان رسیده بود. آرواره هایم را در سینه اش فرو بردم. نبض رنج در رگ هایم می رقصید. خون شیطان آرامش خدا بود. رد دستان خدا بر گوشتش را میدریدم تا سیر شوم این شرارت تراژیک را. کلاغ می‌پرد و می‌رود. لیوانی آب هنوز آنجاست. با تنی سرخ از جنس وحشت، پنجره را میتپم. آب را سر میکشم و دوباره ، زنده میمانم.

- ایرج فضلی

14.03.202518:18

در انتهایِ کوچهِ شعر نوِ سهراب
کنار آن درختِ ترسیده سبز
خانه ای بود با دری زیتونی
مردمانش اما از شاخه کاج
من نگاهم در حیاط خانه بود.
گلی از قلب انار می افتاد
" زندگی درک همین اکنون است "
دوست داشتم که هزار بار توپم
در حیاطش افتد
من ولی توپ نداشتم هیچبار.

سفره ای پهن بود و نانی رویَش
چایش انگار قلبِ سرخ گلیست
و انار آن حیاط
باغبانی دلسوز است
بر لب اهل حیاط غنچه لبخند کارد
همه مشغول و نمیبینند که
گلی از قلب انار می افتاد
" زندگی حس شکوفایی یک مزرعه در باور بذر "
دوست داشتم که هزار بار روحم
دعوت سفره انها باشد
من ولی روح نداشتم هیچبار.

روزی هرطور که شد
در سکوت کوچه
در زیتونی ترسیده را بالا رفتم
چه شجاع بود درخت دوست من.
اهل خانه همه گلبرگی به سنگفرش بودند
و انار عریان بود.
بوی خاکستر از هر گوشه ابر میبارید.
چه هزار توپی که بر سینه سنگفرش نبود
چه هزار روحی که هیچ چای نخورد
گلی از سینه من می افتاد
" زندگی انجاست که حسی بتپد "
دوست داشتم که هزار بار دیروز
زیر سایه انار می‌ماندم
من ولی فردایی نداشتم هیچ بار.

فرش سرخی به خانه پهن بود
وز تن آینه رودی جاری
خاک جسمم خاطرش گِل شدن است
و در آن رود چقدر رقصیدن
و چقدر شوق و چقدر ترسیدن
من از اینه عشق
بی دریغ یک گل لبخند چیدم
سفره ای پهن شدم
چای و نانی رویم
درِ این خانه به آرامش پر مهر نسیم باز کردم
پنجره میخندید
باز شد روبه وجود
از حیاط عطر خوش شعر انار می آمد
نور بر ساحت فرش جاودان شد
زندگی بوسه هر خاطره بر پیکر حس
زندگی بوسه هر رفت بر بودن هاست
و سکوتی که شکافت
" زندگی زمزمه پاک حیات ، به میان دو سکوت "
دوست داشتم که هزار بار سهراب
در زیتونی من بگشاید
من ولی سهراب نباشم هیچبار.

- ایرج فضلی
ارادت نامه به سهراب

01.03.202522:50

لبه چاه نشسته بودم. ابر ها با آرواره های خونین به دنبال شب می‌دویدند. خیلی وقت بود که خورشید از دره افق سقوط کرد. متحیر بودم ! آسمان خونین بود اما هنوز یازده ستاره در بطنش می‌درخشیدند.

دوست داشتم نجاتش دهم. او زوزه های باد را نمیشنید. پدری باور نمی‌کرد که این چاه چقدر عمیق است و تو ، باور نمیکنی که این زوزه ها چقدر تنهاست. او از چاه برون خواهی آمد اما این چاه همچنان باقیست.

من در این بیابان حس تنهایی میکنم. خدا در چاه است کنار او. گم شده ام. جهان من سرای خیانت هاست ، دروغ هاست رذالت هاست. جهان من خدایش مرده ست انگار. ستاره های آسمان من چندتاست؟ آیا یعقوب جهانم گول پیراهن خونینم را خورده؟

کاروان آمد و یوسف را برد. من هنوز بر لبه چاه نشسته‌م. خورشید بذر طلوع ریخت و خندید. اما این چاه همچنان تاریک است. بخت یوسف روشن بود که خدا تشنه آب چاهش شد. خون من جاریست بر سنگفرش بیابان. نشستم انتهای چاهی که خدایش تشنه خونم باشد.

- ایرج فضلی

20.02.202517:49

- دختر عزیزم ، حال که در گوشه ای از خانه ذهنم زندانی شده و قلبم را در آغوش گرفته ام ، زمان مناسبیست که اندکی با تو ، ای شکوفه ذوق هایم ، در لباس مادری که هرگز نبوده ام صحبت کنم.

من پشت پنجره این اتاق، هربار که باران می‌بارد، شکستن شقایق هارا میشنوم. کوچه ما پر از گلدان هاست ، چه بسا که همه مجبور به فروختن رنگشان شدند. رنگ هایشان تزئین پوست افتاب پرستان شد. من از پشت پنجره ترسیدم.

دخترم گندم های این شهر هرگز نان نمی‌شوند. کشاورزان قلب هایشان را فروخته و نان خریده اند و مردمان نیز همینطور‌. قلب هایشان مهره های ماشین هاست. من از پشت آن ماشین ها ترسیدم‌.

به چشمانت سوگند از همه شان چیزی جز جسد هایی نمانده. گاهی به خانه های پوسیده شان سر میزنم. دست در دست هم دور میز های اهنین. چشمانشان پر از التماس است. چشمانشان پر از نبودن هاست. آنها امید هایشان را فروختند تا باهم بمانند. امیدشان مزه شام های گرگان سیاست شد. من از پشت زوزه ها ترسیدم‌.

تمام این اتاق را به آتش کشیدند. دامنم اصرار می‌کرد که بسوزد. آه شقایقم زنده بودن چیزی جز سوختن نیست و آتش نبودنم تمامشان را میسوزاند. این شهرِ فروخته شدگان است و اغوش من قلبیست که میتپد .حال به این امید خواهم سوخت که ببینی و بدانی ، که چرا هرگز ب این دنیا نیاوردمت‌.

- ایرج فضلی

All posts

Advertised3 hours

07.04.202511:41marigold

More details

Records

01.05.202523:59

78Subscribers

01.04.202520:31

200Citation index

02.04.202514:06

175Average views per post

08.03.202520:31

50Average views per ad post

07.04.202520:30

16.67%ER

07.03.202514:44

493.75%ERR

Growth

More details

Subscribers

Citation index

Avg views per post

Avg views per ad post

ERR

More details

`• گـ ـالگَتا