وقتی عصبانی می‌شم، تنها چیزی که می‌خوام اینه که از همه فاصله بگیرم. انگار دنیا کوچیک‌تر از اونه که بتونم توش راحت نفس بکشم. حرف‌های آدم‌ها تو اون لحظه مثل خراش رو اعصابم می‌مونه. اگه فقط بتونن چند لحظه ساکت بشن و حرف نزنن، شاید یه ذره فضا برای خودم پیدا کنم که فکر کنم یا حتی فقط سکوت رو تحمل کنم. اما اونا انگار نمی‌فهمن، مدام می‌خوان با حرفاشون اوضاع رو درست کنن و نمی‌دونن دارن بدترش می‌کنن. کاش بفهمن که گاهی سکوت بزرگ‌ترین کمکیه که می‌تونن بکنن.
