دو روح یخ‌زده را در یک گودال دیدم که سر یکی برای آن دیگری کلاهی شده بود، چونانکه به‌هنگام گرسنگی نان خورند. آن‌کس که سر بالاتر داشت دندان در نقطه‌ای از سر آن دیگری که مخ و گرده به‌هم می‌پیوندند، فرو برد.
بی‌گمان «تیدئو» در طغیان خشم خود شقیقه‌های «منالیپو» را به‌همان‌سان جویده بود که این دوزخی این جمجمه و بقیه‌ی آن را می‌جوید.
گفتم: «تو که چنین ددمنشانه بدان‌کس که سرگرم خوردن اویی کینه می‌ورزی، به من بگوی که چرا چنین می‌کنی، و در عوض پیمان می‌بندم که اگر شِکوه‌ات به‌جای باشد، چون بدانم که شما کیانید و گناه او چیست، در جهان بالا پاداشت خواهم داد، بدان شرط که این زبانی که با تو سخن می‌گوید از حرکت باز نمانده باشد.»
گناهکار دهان خود را از خوردن غذای نفرت‌انگیز خویش بازگرفت و...

مادامی که به شیطان باور داشتیم، هر آنچه رخ می‌داد قابل درک و روشن بود؛ از وقتی که دیگر به او باور نداریم، باید درباره‌ی هر رویداد به دنبال توضیحی تازه - چندان دشوار که اختیاری - باشیم، توضیحی که کنجکاوی همه را بر می‌انگیزد و هیچکس را راضی نمی‌کند.

...گربه تازه بر روی میز پریده و یک لیوان آب را واژگون کرده که روی زمین به‌صورت حوضچه‌ای کمی دراماتیک ریخته است.
زن در این نقاشی، همانطور که در عنوان آمده است، از طریق پذیرش و نوازش محبت‌آمیز، علاقه و همدلی خود را نشان می‌دهد. در مقابل، این لمس ملایم او جرقه‌های انرژی‌ای را ایجاد می‌کند که او را با حیوان مرتبط می‌سازد و در دیگر جهات اتاق پراکنده می‌شود.
رمدیوس وارو [نقاش] عاشق گربه‌ها بود، در حقیقت، شخصیت سوررئالیست او یک گربه بود. بنابراین شاید آنچه که می‌بینیم یک پرتره‌ی دوگانه از خود او باشد، زیرا ویژگی‌های گربه با ویژگی‌های زن هم‌خوانی دارند. آیا این طبیعت انسانی و حیوانی اوست که ما مشاهده می‌کنیم؟ و آیا جرقه‌هایی که آنها را به هم پیوند می‌دهند از این دنیا نیستند؟
به‌نظر می‌رسد این یکی از آثار خصوصی و آرام وارو باشد، با تنها اشاره‌ای به سوررئالیسم (نگاه کنید به سه دم پشمالویی که زیر میز ظاهر می‌شوند) و تمامی طیف احساسات پرانرژی. در این اثر، واقع‌گرایی جادویی دیدار در زندگی روزمره‌مان را به نمایش می‌گذارد، نه تنها دیدار یک زن با یک گربه.