الگوی رفتاری‌ای که می‌بینم: اگر کسانی واژگان پارسی یا وام‌واژگان کهنه‌تر را با انگلیسی جایگزین می‌کنند واکنش منفی کمتری می‌گیرند (یا تشویق می‌شوند؟) تا کسی که واژگان پارسی کهنه‌تر را زنده کند یا نوواژه بسازد.
در رستوران‌ها، کافه‌ها و جاهایی که «کلاس داشتن» مهم میشه، پیشروی در بیگانه‌سازی زبان رقابتیه. اگر مردم عام نفهمند چی نوشته، کلاس بیشتری داره.
الان دیگه در ایران «کلوچه» نداریم؛ «کوکی» داریم. «لقمه»/«غازی» نداریم «رَپ»! داریم (wrap)؛ سیب‌زمینی سرخ‌شده نداریم «فرایز» داریم. «ترکیب» نداریم؛ «کمبو» داریم. «سوسیس» نداریم؛ «ساسیج» داریم. «انگشت» و «غذا» هم نداریم؛ «فینگر» و «فود» داریم.
کهن‌تراش هم در عنوان‌ها: «قارچ» نداریم؛ «ماشروم» داریم. واژه‌هایی برای «چیز» و «آیس» و «میلک» و «شیک» در پارسی نیست، تو این ۲۵۰۰ سال تاریخ تمدن ایران به این «چیز»ها نرسیده بود که براشون واژه بسازه.😁
#واژه‌ها
