همه چیز مسخره است. زندگی از دید من یک ساختمان کلنگی است که به هر جاش نگاه کنی چیزی در حال فرو ریختن است. می‌دانی ماریا، من یک‌بار برای خرج بیمارستان دخترم که سینه‌پهلو کرده بود از برادرم هزار و دویست تومان قرض گرفتم. یکی دو ماه گذشت اما وضعم طوری نبود که بتوانم پولش را بدهم. با این حقوق معلمی‌... ناراحت بودم. بهش گفتم می‌خواهی هزار و دویست تومان کتاب بهت بدم؟ گفت باشد. همان روز عصر آمد خانه. جلو زنم... می‌دانی... هیچ چیز این‌قدر مرا نشکسته بود. کتاب‌هایی که دانه دانه جمع کرده بودم، با هر کدامش خاطره‌ای... آمد سوا کرد، یک سری کتاب خوب سوا کرد و برد. آن‌وقت، بی‌حساب شدیم

#همان

تو نوحِ منی
و آغوش تو کشتی من.

اسفاری فکر می‌کرد اگر با خودش شانس آورده بود، حالا زجر نمی‌کشید. حس می‌کرد اشتباه کرده در این کشور حرف پدرش را گوش نداده است. می‌بایست به جای این همه تحصیل، در بازار باربری می‌کرد، حب مسلما حالا یک حجره در بازار داشت و دلش به حال زن و بچه‌اش نمی‌سوخت.

#همان

هر‌کس به دنیا می‌آید سرنوشتش را با خودش می‌آورد. بعضی‌ها بچه نجارند، اما آهنگر می‌شوند.

#همان

... حالا دیگر آن‌قدر خسته بود که به پدرش حق می‌داد: "این هم شد کار؟! بعد از این همه سال تحصیل خودت را بیچاره کرده‌ای شده‌ای معلم؟! اقلا دزدی هم بکن که با دخل و خرجت بخواند، پدر‌"

#ذوب‌شده
#عباس‌معروفی