«Bu – qayg‘uli kun. Shu bilan birga, quvonchli kun ham, chunki u bilan birga o‘tgan vaqt biz uchun shunchalik zavqli bo‘ldiki, u bizga bergan barcha narsalar – insoniyligi ham alohida e’tirofga loyiq.

So‘nggi o‘n yillikdagi yutuqlarimizni usiz tasavvur qilish imkonsiz – bu haqida ko‘p gapirish shart emas. Qayg‘uli kun, chunki jamoamizning bir bo‘lagi ketmoqda. Vensan [Kompani], Serxio [Aguero] yoki David Silva ketganida ham shunday bo‘lgan edi. Ularning jamoaga qo‘shgan hissasi... yana boshqa ko‘plab futbolchilarni aytishim mumkin, ammo bu uch futbolchi – yaqqol namuna bo‘la oladiganlari.

Bu – qayg‘uli kun. Ammo hali oldimizda 10 ta o‘yin bor, umid qilamanki, 11 ta bo‘ladi. Ulardan 6 tasi – uy o‘yinlari, bu orqali biz muxlislar bilan birgalikda yana uni zavq bilan kuzatishimiz mumkin bo‘ladi. Ishonchim komil – u o‘ziga munosib muhabbat va e’tirofni oladi, bunga ham jamoa, ham muxlislar tayyor».

Siz bu xatni o‘qiyotgan bo‘lsangiz, ehtimol, nima haqida yozilganini allaqachon fahmlagandirsiz. Shuning uchun to‘g‘ridan-to‘g‘ri maqsadga o‘taman — bu oylar «Manchester Siti»dagi futbolchilik faoliyatimning so‘nggi oylari bo‘ladi.

Bu haqida yozish juda og‘ir. Har bir futbolchi bu kun albatta kelishini biladi. Va mana u keldi. Siz bu haqda birinchilardan bo‘lib eshitishga loyiqsiz.

Futbol meni sizga — bu shaharga, bu klubga, bu odamlarga olib keldi. Men orzularim ortidan quvib yurgan edim, lekin bu yo‘l hayotimni butunlay o‘zgartirishini tasavvur ham qilmaganman. Bu shahar. Bu klub. Bu odamlar... menga HAMMA NARSANI berdi. Men ham buni evaziga borimni berdim. Ishonish qiyin, lekin — biz hamma narsaga erishdik.

Yoqqan-yoqmaganidan qat’i nazar, xayrlashish vaqti keldi. Suri, Roma, Meyson, Mishel va men bu shahar bizning oilamiz uchun qanday ahamiyatga ega bo‘lganini hech qachon unutmaymiz va har doim minnatdor bo‘lamiz.

Manchester faqat farzandlarimizning pasportida emas, balki undan ham muhimrog‘i — yuragimizda abadiy qoladi.

Bu joy har doim bizning UYIMIZ bo‘lib qoladi.

Shaharga, klubga, xodimlarga, jamoadoshlarimga, do‘stlarimizga va oilamizga o‘tgan o‘n yil uchun katta rahmat.

Har bir hikoyaning yakuni bor, ammo bu bob — eng yaxshisi bo‘ldi.

Keling, bu so‘nggi lahzalarni birga o‘tkazaylik.

Cheksiz muhabbat bilan,

KDB 17