اگر ذره ای عقل سلیم در این ذهن وجود داشت، ابدا وضعیتمان به اسفناکی حال نبود.
وای، وای به حال روز هایی که به هوای دوای درد دل معشوق کل شهر را بار دوش زخمی و روح پاره پاره‌‌مان کردیم و تا گوش می‌شنوید و چشم می‌دید، دنبال طبیبی بودیم تا شاید مرحمی شود برای قلب ترک خورده ی بی نوای او.
مردم این دیار، هر روز خدا این موضوع مزخرف دوره و زمانه چطور با دو دختر، دو جنس مؤنث -که البته از دیدگان آنان- ضعیف و سست عنصر، می‌شود زندگی ای را برای خود دست و پا کرد را در مغزمان می‌چپانند و با خود گمان می کنند که عجب کار پسندیده ای به حساب می آید!
چه کنیم دگر، عاشقی است و دیوانگی.
مقابله های پی در پی از شیطان صفتان برای روح ظریف جانان، بوسه هایی در خفا که نفس را در دل به زندان می انداخت، و خاطری شیدا از بر قرص ماهش که هر عالمی شیفته ی زیبا روی من می‌شد.
خلاصه بگویم، دلمان می رود هر بار که می‌فهمیم معشوقی به بی‌نقصی جانان باعث شده درد روزگار دیگر جایی در سطل زباله ی خاک خورده ی افکارمان نداشته باشد و با وجودش هر دم پروردگار را سپاس کنم.
زود پاک نکنید
