حرف آزاد
اینجا همه چیز میبینی خواستی بیا تو
Рэйтынг TGlist
0
0
ТыпПублічны
Вертыфікацыя
Не вертыфікаваныНадзейнасць
Не надзейныРазмяшчэнне
МоваІншая
Дата стварэння каналаГруд 22, 2023
Дадана ў TGlist
Лют 26, 2025Прыкрепленая група
حرف آزاد chat
1
Рэкорды
02.04.202523:59
118Падпісчыкаў26.02.202523:59
0Індэкс цытавання23.03.202523:59
389Ахоп 1 паста22.04.202515:33
0Ахоп рэкламнага паста01.03.202506:59
71.43%ER23.03.202523:59
360.19%ERR
25.03.202513:29
حرف حق
Пераслаў з:
Reza Pahlavi - Official
01.04.202516:21
آنجا که جمهوری اسلامی علف هرز تفرقه می‌کارد ما بذر همبستگی ملی می‌افشانیم.
#سیزده_بدر
#ای_ایران
@OfficialRezaPahlavi
#سیزده_بدر
#ای_ایران
@OfficialRezaPahlavi
08.04.202501:16
شاهزاده رضا پهلوی: جمهوری‌اسلامی با مذاکره دنبال وقت‌کشی است.
شاهزاده رضا پهلوی در نشست «حمایت حداکثری» درباره احتمال مذاکره و توافق آمریکا با رژیم اسلامی هم صحبت کرد. او گفت رژیم اسلامی قصد وقت کشی دارد و به فرض اینکه درباره مساله هسته ای با این رژیم توافق شود، با سایر دسیسه‌های رژیم مانند نیروهای نیابتی، تهدید اسرائیل و بی‌ثبات‌سازی منطقه چه باید کرد. شاهزاده رضا پهلوی گفت دی ان ای رژیم اسلامی غیرقابل تغییر است و توافق با این رژیم بی‌معنی است.
شاهزاده رضا پهلوی در نشست «حمایت حداکثری» درباره احتمال مذاکره و توافق آمریکا با رژیم اسلامی هم صحبت کرد. او گفت رژیم اسلامی قصد وقت کشی دارد و به فرض اینکه درباره مساله هسته ای با این رژیم توافق شود، با سایر دسیسه‌های رژیم مانند نیروهای نیابتی، تهدید اسرائیل و بی‌ثبات‌سازی منطقه چه باید کرد. شاهزاده رضا پهلوی گفت دی ان ای رژیم اسلامی غیرقابل تغییر است و توافق با این رژیم بی‌معنی است.
Пераслаў з:
گاراژ ــ مهدی تدینی
06.04.202521:49
«شاه‌نشینِ روشنفکری»
بحث روشنفکری و آفت‌هاش رو یه فراز دیگه پیش ببریم. چه جادویی در روشنفکری نهفته‌ست؟ یکی دیگه از ابعادش رو در این متن عرض می‌کنم.
انسان موجود قدرت‌طلبیه. اصلاً این در غریزۀ موجود زنده‌ست. از یه چیزهایی در این دنیای خاکی نمیشه رها شد. حتی کسانی که قدرت مادی و اجتماعی رو رها می‌کنند و به انزوا روی میارن، نوعی «قدرتِ ضدقدرت» رو درون خودشون پدید میارن: به دنیا «نه» می‌گن و اینجوری احساس قدرت می‌کنند؛ «وارستگی» قدرت درونیه. بگذریم، اصل حرفم اینه که انسان ناخودآگاه دنبال تسلطه، دنبال داشتن حریمِ امنِ هرچه‌بزرگ‌تره. اینا همه زیرمجموعۀ همون قدرت قرار می‌گیرند.
یکی از اشکال قدرت قدرت معنویه. قدرت فکری. یه رهبر معنوی در گوشۀ یه صومعه نشسته، یه لا قبا به تن داره، هیچ محافظی نداره و واقعاً هیچ گونه ابزار سخت قدرت هم نداره، اما بسیار قدرتمنده؛ چون به شیوۀ نرم دل‌های زیادی شیفتۀ او و دست‌های بی‌شماری مطیع فرمان او هستند. همین‌طور که یه روحانی ساده، به مدد فرهنگی که بر جامعه حاکمه، می‌تونه قدرت فراوانی داشته باشه. فرهنگ برای اون روحانی قدرتی فراوان تدارک میاره، در حدی که روحانی می‌تونه حکم جهاد بده و تحولات سیاسی بزرگی پدید بیاره.
فکر کنم به اندازۀ کافی مثال زده‌م تا بتونم به «قدرت معنوی» نهفته در روشنفکری اشاره کنم. مرجعیت فکری ــ جایگاهی که روشنفکر به دست میاره ــ همیشه منشأ قدرته. نقشی که متفکران دارند، شبیه نقشیه که اون روحانیون حجره‌نشین و پیران صومعه‌نشین دارند. متفکر چه وقتی تأثیرگذاری‌ش محدود به نخبگان باشه و چه وقتی بتونه با توده ارتباط برقرار کنه، منشأ اثر میشه؛ جهت می‌ده؛ عقیده می‌سازه. روشنفکری همیشه ماهیت اندیشمندانه داره و دقیقاً چنین قدرتی درون خودش ایجاد می‌کنه. اگر متفکر بتونه عقیده‌سازی کنه، میل قدرت‌طلبیِ درونش ارضا میشه. یه متفکر به قهرمان فوتبال با همۀ شهرت و ثروتش به دیدۀ تحقیر نگاه می‌کنه، ستاره‌های هنر رو موجوداتی سطحی می‌بینه، حتی سیاستمداران رو شخصیت‌های بدبختی می‌بینه که آخر و عاقبت خوشی ندارند.
اما روشنفکر چی؟ روشنفکر می‌تونه امپراتوری ناپیدایی برای خودش داشته باشه و انبوهی از مخاطبان رو داشته باشه که براش کف و سوت بزنند. اما از همۀ اینها مهم‌تر! روشنفکر می‌تونه کنار گود بنشینه و بگه لنگش کن! و اگر طرف نتونه لنگش کنه، با هنر زبان و جادوی قلم، ناتوانی و بی‌کفایتی کشتی‌گیر شکست‌خورده رو به همگان اثبات می‌کنه! مخاطبان گستردۀ این نویسنده/متفکر/اهل‌قلمِ روشنفکر هم دیگه این امکان رو ندارند که ببینند آیا خود این منتقدِ همه‌چیزدان راه‌حلی داره؟ اگر داره، راه‌حلش کارآمده؟ امکان‌پذیره؟ اصلاً راه‌حل خودش احیاتاً از چاله به چاه افتادن نیست؟ حتی اگر اینها رو بدونند، اصلاً امکان راستی‌آزمایی ندارند.
این‌طوری میشه که به روشنفکر خیلی خوش می‌گذره... تبدیل میشه به کسی که در یک «شاه‌نشین» نشسته و با چرخش قلم حکم می‌کنه؛ چرا شاه‌نشین، چون اصلاً از انتقاد مصونه. می‌تونه حرف بزنه و حرف بزنه و حرف بزنه، و مردمِ خسته از زندگی و ملال روزمره با خودشون می‌گن به‌به! جواب‌ها پیش این استاده! چه دانشی! چه حکمتی!
اینجاست که روشنفکر وسوسه میشه از مسیر «حقیقت‌جویی» خارج بشه و از این جایگاه شان‌نشین ــ یعنی از عدم نیاز به سرشاخ شدن با «واقعیت» ــ برای ارضای میلش به شهرت استفاده کنه، و نه برای بهروزی مردم. شاید لحظاتی در خلوت خودش، یا جلوی آینه، خودش رو به خاطر این خودپسندی ملامت کنه و حتی شاید بترسه و با خودش بگه نکنه یه روز دستم رو بشه! اما همون میلش به قدرت معنوی متقاعدش می‌کنه که «نه بابا! اصلاً امکان راستی‌آزمانی وجود نداره! اگر هم افکارت پیاده شد و مایۀ خرابکاری شد، بگو منظور من اینا نبود! مجریان نفهمیدند من چی گفته بودم!»
این اون شهوته که در عالم نظری نهفته‌ست. در اینجا تنها چیزی که می‌تونه انسان رو از این ورطه نجات بده، تعهد به «بهروزی» مردمه. بهروزی رو هم باید کاملاً «مادی» تعریف کرد تا نشه کلاهبرداری کرد. شما روشنفکری؟ اهل‌نظری؟ باشه! بگو چطوری سطح مادی زندگی مردم چند درجه می‌ره بالاتر، روشش رو هم بگو، امکان راستی‌آزمایی‌ش رو هم بگو! وگرنه یه یاوه‌گوی قدرت‌طلبی!
#روشنفکری
@Garajetadayoni | گاراژ
بحث روشنفکری و آفت‌هاش رو یه فراز دیگه پیش ببریم. چه جادویی در روشنفکری نهفته‌ست؟ یکی دیگه از ابعادش رو در این متن عرض می‌کنم.
انسان موجود قدرت‌طلبیه. اصلاً این در غریزۀ موجود زنده‌ست. از یه چیزهایی در این دنیای خاکی نمیشه رها شد. حتی کسانی که قدرت مادی و اجتماعی رو رها می‌کنند و به انزوا روی میارن، نوعی «قدرتِ ضدقدرت» رو درون خودشون پدید میارن: به دنیا «نه» می‌گن و اینجوری احساس قدرت می‌کنند؛ «وارستگی» قدرت درونیه. بگذریم، اصل حرفم اینه که انسان ناخودآگاه دنبال تسلطه، دنبال داشتن حریمِ امنِ هرچه‌بزرگ‌تره. اینا همه زیرمجموعۀ همون قدرت قرار می‌گیرند.
یکی از اشکال قدرت قدرت معنویه. قدرت فکری. یه رهبر معنوی در گوشۀ یه صومعه نشسته، یه لا قبا به تن داره، هیچ محافظی نداره و واقعاً هیچ گونه ابزار سخت قدرت هم نداره، اما بسیار قدرتمنده؛ چون به شیوۀ نرم دل‌های زیادی شیفتۀ او و دست‌های بی‌شماری مطیع فرمان او هستند. همین‌طور که یه روحانی ساده، به مدد فرهنگی که بر جامعه حاکمه، می‌تونه قدرت فراوانی داشته باشه. فرهنگ برای اون روحانی قدرتی فراوان تدارک میاره، در حدی که روحانی می‌تونه حکم جهاد بده و تحولات سیاسی بزرگی پدید بیاره.
فکر کنم به اندازۀ کافی مثال زده‌م تا بتونم به «قدرت معنوی» نهفته در روشنفکری اشاره کنم. مرجعیت فکری ــ جایگاهی که روشنفکر به دست میاره ــ همیشه منشأ قدرته. نقشی که متفکران دارند، شبیه نقشیه که اون روحانیون حجره‌نشین و پیران صومعه‌نشین دارند. متفکر چه وقتی تأثیرگذاری‌ش محدود به نخبگان باشه و چه وقتی بتونه با توده ارتباط برقرار کنه، منشأ اثر میشه؛ جهت می‌ده؛ عقیده می‌سازه. روشنفکری همیشه ماهیت اندیشمندانه داره و دقیقاً چنین قدرتی درون خودش ایجاد می‌کنه. اگر متفکر بتونه عقیده‌سازی کنه، میل قدرت‌طلبیِ درونش ارضا میشه. یه متفکر به قهرمان فوتبال با همۀ شهرت و ثروتش به دیدۀ تحقیر نگاه می‌کنه، ستاره‌های هنر رو موجوداتی سطحی می‌بینه، حتی سیاستمداران رو شخصیت‌های بدبختی می‌بینه که آخر و عاقبت خوشی ندارند.
اما روشنفکر چی؟ روشنفکر می‌تونه امپراتوری ناپیدایی برای خودش داشته باشه و انبوهی از مخاطبان رو داشته باشه که براش کف و سوت بزنند. اما از همۀ اینها مهم‌تر! روشنفکر می‌تونه کنار گود بنشینه و بگه لنگش کن! و اگر طرف نتونه لنگش کنه، با هنر زبان و جادوی قلم، ناتوانی و بی‌کفایتی کشتی‌گیر شکست‌خورده رو به همگان اثبات می‌کنه! مخاطبان گستردۀ این نویسنده/متفکر/اهل‌قلمِ روشنفکر هم دیگه این امکان رو ندارند که ببینند آیا خود این منتقدِ همه‌چیزدان راه‌حلی داره؟ اگر داره، راه‌حلش کارآمده؟ امکان‌پذیره؟ اصلاً راه‌حل خودش احیاتاً از چاله به چاه افتادن نیست؟ حتی اگر اینها رو بدونند، اصلاً امکان راستی‌آزمایی ندارند.
این‌طوری میشه که به روشنفکر خیلی خوش می‌گذره... تبدیل میشه به کسی که در یک «شاه‌نشین» نشسته و با چرخش قلم حکم می‌کنه؛ چرا شاه‌نشین، چون اصلاً از انتقاد مصونه. می‌تونه حرف بزنه و حرف بزنه و حرف بزنه، و مردمِ خسته از زندگی و ملال روزمره با خودشون می‌گن به‌به! جواب‌ها پیش این استاده! چه دانشی! چه حکمتی!
اینجاست که روشنفکر وسوسه میشه از مسیر «حقیقت‌جویی» خارج بشه و از این جایگاه شان‌نشین ــ یعنی از عدم نیاز به سرشاخ شدن با «واقعیت» ــ برای ارضای میلش به شهرت استفاده کنه، و نه برای بهروزی مردم. شاید لحظاتی در خلوت خودش، یا جلوی آینه، خودش رو به خاطر این خودپسندی ملامت کنه و حتی شاید بترسه و با خودش بگه نکنه یه روز دستم رو بشه! اما همون میلش به قدرت معنوی متقاعدش می‌کنه که «نه بابا! اصلاً امکان راستی‌آزمانی وجود نداره! اگر هم افکارت پیاده شد و مایۀ خرابکاری شد، بگو منظور من اینا نبود! مجریان نفهمیدند من چی گفته بودم!»
این اون شهوته که در عالم نظری نهفته‌ست. در اینجا تنها چیزی که می‌تونه انسان رو از این ورطه نجات بده، تعهد به «بهروزی» مردمه. بهروزی رو هم باید کاملاً «مادی» تعریف کرد تا نشه کلاهبرداری کرد. شما روشنفکری؟ اهل‌نظری؟ باشه! بگو چطوری سطح مادی زندگی مردم چند درجه می‌ره بالاتر، روشش رو هم بگو، امکان راستی‌آزمایی‌ش رو هم بگو! وگرنه یه یاوه‌گوی قدرت‌طلبی!
#روشنفکری
@Garajetadayoni | گاراژ
Увайдзіце, каб разблакаваць больш функцый.
