‌ ‌ ‌‌ 𝗋ı𝖽𝖾 𝗈𝗋 𝖽ı𝖾 ﹙𝗁𝗒𝗎𝗇𝗅ı𝗑 𝗏𝖾𝗋﹚

چشمان هیونجین رنگ خاصی نداشتند؛ نه کاملاً روشن، نه تیره، چیزی میان مه و غروب، شبیه آسمانی در حال باریدن. نگاهش همیشه آرام بود، انگار دنیای دیگری درون خودش داشت. اما گاهی، فقط گاهی، وقتی مینهو حواسش نبود، آن نگاه روی او می‌نشست؛ نرم، کوتاه، و پنهان.

مینهو همیشه نگاه می‌کرد. با دقت، با احتیاط. چشم‌هایش دنبال حرکت مردمک‌های هیونجین بود، دنبال لحظه‌ای که شاید نگاهش را بدزد، اما نه از بی‌علاقگی، بلکه از چیزی که شبیه خجالت بود. چیزی شبیه دوست داشتن.

هیونجین به پنجره نگاه می‌کرد، اما گوشه‌ی چشمش گاهی به مینهو برمی‌گشت، انگار خودش هم نمی‌خواست زیاد نگاه کند. انگار چیزی را پنهان می‌کرد، همان‌قدر ظریف که مینهو احساسش کند، اما نتواند باورش کند.

در سکوتِ کافه، میان بخار قهوه و سرمای بیرون، دو نگاه آرام، بی‌صدا به هم می‌رسیدند. نه آن‌قدر واضح که بشکند، نه آن‌قدر پنهان که فراموش شود. مثل عشقی که هنوز جرات گفتن نداشت، اما میان چشم‌ها نفس می‌کشید..

‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ 𝖻𝖾 𝗃𝗈ı𝗇 𝗉𝗅𝗌 🤍‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌

‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌𝗅ı𝗆ı𝗍 : 𝟨𝖼𝗁 , 𝖻𝖾 𝗃𝗈ı𝗇 ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌