آموزش رسمی، به‌جای پرورش زندگی، "نظم" صادر می‌کند.

ناامیدی آنگاه که به شورش بدل می شود، جامعه شروع به تنفس خواهد کرد.
جنبش های اجتماعی در واقع امکان تنفس اجتماعی را فراهم می کنند.
اما ما چه کار می کنیم؟
شوریدن را مذمت می کنیم و سکوت را پاداش می دهیم.
نتیجه آن چیزی نیست جز جامعه بی صدا، بی رویا، بی زندگی!

حقیقت همواره خنثی نیست.
جایگاهی که در آن ایستاده ایم، حقیقت را تسخیر می کند و گاه آن را منحرف می نماید در تفسیر خود.