ᴘɪʀᴀɴ

بیا سفیدکم. کنار من بمون و برای اخرین بار دستم رو برای قدم زدن زیر اولین برف سال بگیر و تک تک خیابونا و کوچه‌های این شهر رو شاهد همراهی دم و بازدم‌هامون کن و زیر سقوط همون برفکا من رو ببوس. ببوس و بزار آخرین تصویری که لحظه‌ی مرگم از این دنیا میبینم پلکای روی هم افتاده‌ی تو برای بوسیدن لبای مجسمه‌ی یخ زده‌ی من باشه، میخوام آخرین چیزی که قبل بی صدا شدن قلب عاشقم حس میکنم، حلقه‌ی دستای تو دور گردنم باشه. من رو ببوس و بزار توی همون نقطه از این شهر دقیقا وقتی که سرمای یخبندون زمستون‌هم توان خاموش کردن قلب سوزان من که بیشتر از هر وقتی توی آتیش شعله‌ور عشق تو فریاد میزنه و برای ادامه‌ی زندگی تقلا میکنه رو نداره، تنی که با دستات به اسارت گرفتی طعم سرمای رهایی رو به آرومی بچشه و سردیِ مرگ رو جایگزین قلب سردت کنه؛ چرا که میدونه این بوسه مثل بقیه‌ی بوسه‌ها نیست، دیگه قرار نیست مثل همیشه با به تپش انداختن قلبم تنم رو گرم کنه.