جهان رنگ باخته است. هیچ تصویری چشمانم را نمی‌گیرد، هیچ منظره‌ای مرا در خود غرق نمی‌کند. هر آنچه می‌بینم، تهی از معناست، بی‌جان، بی‌روح، چون سایه‌هایی که بر دیوارهای یک خانه‌ی متروک لغزیده‌اند. گویی همه‌چیز، همه‌چیز به رنگی مرده بدل شده، بی‌آنکه اثری از گرما، از حیات، از نوری که در گذشته جهانم را روشنی می‌بخشید، در آن باقی مانده باشد.
چشمانم گرسنه‌اند. گرسنه‌ی دیدن، گرسنه‌ی غرق شدن در تصویری که جانم را زنده کند. حقیقت این است که من دیگر نمی‌بینم، تنها می‌جویم. در میان این سایه‌های بی‌روح، در میان این چهره‌های بی‌نام، تو را می‌جویم. دلم می‌خواهد چنان به یک نفر خیره شوم که زیر این نگاه، آهسته فرو بریزد، که حس کند چیزی از او کم می‌شود، که حس کند این نگاه، چیزی از وجودش را با خود می‌برد. اما نه، هیچ‌کس در این جهان نیست که چشمانم را سیر کند، هیچ‌کس نیست که این عطش را فروبنشاند.
چقدر عبور کرده‌ام، چقدر گام برداشته‌ام در میان این بیهودگی، بی‌آنکه حتی لحظه‌ای حس کنم که جایی، نقطه‌ای، تصویری، ارزشی برای توقف دارد. هر چهره‌ای را که می‌بینم، محو می‌شود، بی‌آنکه چیزی در ذهنم از خود باقی بگذارد. گویی هیچ‌چیز، هیچ‌کس، دیگر برایم حقیقی نیست.
تو حقیقت بودی، تو تصویری بودی که جهان را به تمامی در خود حل می‌کرد، اما حالا، با نبودنت، همه‌چیز به پوچی بازگشته است.
و این گرسنگی، این تشنگی، پایانی ندارد. من محکومم به جستجویی که به هیچ‌جا نمی‌رسد، به نگاهی که در هیچ نقطه‌ای آرام نمی‌گیرد، محکومم به جهانی که تو در آن نیستی، اما نبودنت در هر لحظه‌اش جاری است.
