کانگِر پرسید: «درباره‌ی چه فرصتی حرف می‌زنی؟ بگو، مشتاقم بدونم.»
اتاق در سکوت فرورفته بود، همه چشم به کانگِر دوخته بودند که هم‌چنان یونیفُرم خاکی‌رنگ زندان را به تن داشت.
سخن‌گو آرام به جلو خم شد. «قبل این‌که بیفتی زندان کاروبار تجارتت رو به پیش‌رفت بود، البته غیرقانونی بود، ولی سودآور. الآن چی؟ هیچی، جز این‌که باید شیش سالْ دیگه هم تو زندان سر کنی.»
کانگِر ابرو در هم کشید.

وِرن هَسکِل با حال خراب آرام‌آرام از پله‌های جلویی خانه‌اش بالا رفت. پالتویش روی زمین کشیده می‌شد. خسته بود. خسته و دل‌سرد، درد رخنه کرده در پاهایش.
همین که در را بست و کت‌وکلاهش را درآورد، مَج از سرِ تعجب پرسید: «ای وای! هیچی نشده برگشتی خونه؟»
هَسکِل کیفش را انداخت کنار و مشغول گشودن بند کفش‌هایش شد. بی‌حالی‌اش از شانه‌های افتاده‌اش معلوم بود. چهره‌اش تکیده و رنگ‌پریده بود.

من در داستان‌ها و رمان‌هایم غالباً پی خلق جهان‌های ساختگی، جهان‌های نیمه‌واقعی و حتی جهان‌های آشوب‌زده‌ی شخصی می‌روم که معمولاً تنها یک نفر ساکن آن‌هاست؛ در این میان سایر شخصیت‌ها یا در جهان‌های خودشان می‌مانند یا به طریقی پایشان به یکی از این جهان‌های عجیب باز می‌شود. این درون‌مایه در جای‌جای بیست‌وهفت سال نویسندگی‌ام به چشم می‌خورد. سال‌ها بدون این‌که توضیحی نظری یا آگاهانه برای این وسواس ذهنی ــ علاقه‌ام به جهان‌های بدلیِ چندوجهی ــ داشته باشم به نوشتن ادامه می‌دادم، اما حالا گمان می‌کنم به درکی از این رفتار خود رسیده‌ام. آن‌چه حس می‌کردم انبوهی واقعیت بالقوه اما در آستانه‌ی فعلیت بودند که دوشادوش بالفعل‌ترین واقعیت قرار داشتند، یعنی همان که بیش‌ترمان بر اساس توافقی نانوشته قبولش داریم.