چو نتوان عدو را به قوت شکست
به نعمت بباید در فتنه بست

عدو را به فرصت توان کند پوست
پس او را مدارا چنان کن که دوست

چو دشمن شکستی بیفکن علم
که بازش نیاید جراحت به هم

چو خواهی بریدن به شب راهها
حذر کن نخست از کمینگاهها

میان دو لشکر چو یک روز راه
بماند، بزن خیمه بر جایگاه

گر او پیشدستی کند غم مدار
ور افراسیاب است مغزش بر آر

(بیانیه تاریخی ۲۹ بهمن ۱۳۵۷ - دو روز پس از پیروزی انقلاب)

(سخنرانی در جمع فرماندهان ارتش - اردیبهشت ۱۳۹۸)

(مصاحبه با روزنامه جمهوری اسلامی - خرداد ۱۳۵۹)

(خطبه های نماز جمعه تهران - اسفند ۱۳۵۷)

فرمانده بزرگ کسی است که پنج ویژگی را دارا باشد: خرد، صداقت، انسانیت، شجاعت، و انضباط.

فرماندهی که بتواند خود را با شرایط وفق دهد، همانند آب است که شکل ظرفش را می‌گیرد.

فرماندهی که هم خود و هم دشمن را بشناسد، حتی در صد نبرد نیز شکست نخواهد خورد.

فرمانده باید پیش از فرمان دادن به دیگران، خود را فرماندهِ رفتار خویش کند.

فرماندهِ عاقل، سپاهیانش را به سوی پیروزی هدایت می‌کند، نه اینکه آنها را به نبردهای بیهوده بکشاند. 

ای فرمانده، اگر با سربازان خود همچون فرزندانت رفتار کنی، آنها تا ژرفای دره‌های مرگ همراهیت خواهند کرد. اگر با آنها چون فرزندان عزیزت رفتار نکنی، حتی وفاداریشان را نیز نخواهی داشت.