Bura mənim təhsil aldığım 44 nömrəli məktəbin 50 metr arxasında yerləşən 46 nömrəli məktəbdir. Təbii ki, biz və ümumiyyətlə kubinkada qalanlar bu 46 nömrəli məktəbin içində xüsusi bir korpusun cuhudlara məxsus olduğunu bilmirdik. Amma həmişə mənə maraqlı gəlirdi ki, niyə bu 46 nömrəli məktəb təmirlidir, bizim məktəbdən isə ayaqyolu qoxusu gəlir?
Niyə bizim məktəbimizin ayaqyolularında qapı yoxdur, amma bir addım o tərəfdəki 46 nömrəli məktəbdə hər şey gül-çiçəkdir?
Niyə bizim qapıçımız bir butulka arağa məktəbin otaqlarını dərsdən sonra "icarəyə verir", amma orda qapıda xüsusi mühafizə dayanır?
İndi başa düşürəm niyə. Çünki biz, Azərbaycanda aşağı irq hesab olunan adi azərbaycanlılar kateqoriyasına mənsub idik, onlar isə yuxarı irqin nümayəndələri olan cuhudlar idilər.
Biz, hər gün məktəbin stadionunda qolunun qanın silən şpriz əhlinə pəncərədən tamaşa etməli, onlar isə dərsdə pəncərədən çölə baxanda məktəbin həyətində ağac, gül görməli idilər.
Məhz buna görə ölkədə müharibə başlayanda onların üstün irqindən olan 90 minə yaxın cuhud ölkədən İsrailə transfer edildi, mənim atam isə 1 il 6 ay hərbi xidmətdə olmasına baxmayaraq yenidən 5 ilə yaxın dağın, təpənin üstündə, bit-birə bədənini yeyə-yeyə müharibəyə göndərildi. Aşağı irq vətən üçün ölməlidir ki, yuxarı irq rahat şəkildə ayağını ayağının üstünə aşırdıb İsrail-Azərbaycan bayraqlı profillərində "Harop satmasaydıq daha çox qırılmışdız" statusları yaza bilsin!
#azərbaycanın_həqiqi_idarəçisi
