در دل زمستان، دوچرخه‌ای تنها مانده؛
نه در حال است، نه در گذشته…
فقط ایستاده، بی‌حرکت،
مثل خاطره‌ای که کسی دیگر به یادش نمی‌آورد.
برف، آرام آرام می‌بارد،
نه برای تازه کردن،
که برای دفن کردن آن‌چه روزی زندگی بود.
درختانِ خشک، تماشاگرند،
و نرده‌ها، تکیه‌گاه سکوتی عمیق.
این‌جا، زمان خوابیده،
و تمام دنیا انگار فقط یک سؤال است:
آیا فراموش شدن، مرگ واقعی‌ست؟
و باد،
آرام از لای شاخه‌های خشک می‌گذرد،
بی‌آن‌که چیزی را بیدار کند.
برف، مثل لالاییِ خاموشی،
روی همه چیز می‌نشیند،
روی خاطرات، روی صداها،
روی دلی که هنوز منتظر است.
شاید کسی روزی بازگردد…
شاید رد چرخ‌های آن دوچرخه دوباره
بر برف‌های تازه نقش ببندد.
اما تا آن روز،
زمستان این‌جاست؛
با سکوتی دل‌نواز،
که درد را نه فریاد،
بلکه با نوازش بیان می‌کند…
گاهی خیال می‌کنم صدایی از دور می‌آید،
صدای پا… یا شاید خنده‌ای محو،
که از میان مه می‌گذرد و دوباره ناپدید می‌شود.
اما تنها چیزی که می‌ماند،
سکوتی‌ست که عمیق‌تر می‌شود…
مثل آغوشی که سال‌هاست خالی مانده.
دوچرخه هنوز آنجاست،
همان‌طور بی‌حرکت،
انگار که خودش هم فهمیده:
بعضی رفتن‌ها، بازگشتی ندارند.
و بعضی آدم‌ها،
فقط در زمستانِ دل جا می‌مانند.
شاید همه چیز همین باشد؛
دل‌بستگی به چیزی که دیگر نیست،
و امیدی کوچک،
که در دل برف‌ها، آرام نفس می‌کشد…
نه برای آمدن کسی،
بلکه برای این‌که فراموش نکنیم:
دوست داشتن، همیشه باید باشد،
حتی اگر کسی نمانده باشد تا آن را بفهمد.