بهش گفتم این با عشق فرق داره!
من عاشقت نیستم؛ من معتقدم به تو.
آدم توی این دنیای هچل باید
لااقل به یک چیزی معتقد باشه. یک تعلق، دست آویز، امید..
تو مثل احیای بعد از مرگی که بعدِ
هر تموم شدن، با فکر کردن بهت بشه ایستاد …
بشه دوباره شروع کرد.
تو حتی خیالت، حتی تصورِ حضورت
توی این دنیا هم معجزه میکنه.
یک آدم بهم نشون بده که ایمان نیاره به معجزه…
من ایمان دارم به تو!
اشتباه نکن؛
من عاشقت نیستم ..
من دلیل زنده بودنم رو توی وجود پاک‌ت پیدا کردم؛
این از عشق فرا تره ..!
پرسـتیدنـیِ من؛
تو چه کردی با این دل دیوانه که حتی گذشته را به یاد نمی آورم؟
ذره ذره وجودم تشنهٔ لمس کردن بدنت و چشیدن لب‌های نرمت است.
چه در این دنیا، چه در جهانی دیگر
من تو را خواهم زندگی کرد.
‌صدایم کن که خسته‌تر از آنم که می‌نمایم باور کن تَرک‌های قلبم ترمیم ناپذیرند اما تو صدایم کن که صدایت برای زخم‌هایم چسب‌زخم است