دل آزردگی‌هـای بی‌حد مـا را
بس است ای دل افسرده‌سازان خدا را
یکی استخوان است این سر نه آهن
یکی لخته خون است این دل نه خارا
نه باز است بر ما درِ اختیاری
نـه تقدیـر کرده‌سـت با ما مـدارا

خدایـا جفـا را کجـا شد کرانـه
ستمگر به افسون چه کرده‌ست ما را
همه نیمه دیوانه از جبر و ظلمت
همه وحشت از دشمنان صف‌آرا

یکی دل به دریا زنی باید از ما
چو موسی که بر نیل کوبد عصا را
بسازم یکی گوشواره ز شعرم
که در گوش باشد همیشه شما را

نشایست این بی‌دلان را دلالت
نبایسـت این دشمنان را مـدارا
همه خانگی بود رنج و بلامـان
همه از خودی بود این زخم کارا
در این عمر بی‌اعتبار دو روزه
نه جمشید مانده‌ست نه ملک دارا

«نُقَط» به ضمّ اول جمع «نقطه» است و ملانقطی به کسانی می‌گفتند که فقط از عهدهٔ خواندن متنی برمی‌آمدند که کلمات آن نقطه‌دار بود.
بنابراین، به کاتبانی که نقطه‌ها را از قلم می‌انداختند ایراد می‌گرفتند. این تعبیر امروزه گاه به‌صورت «ملالغتی» به‌کار می‌رود که البته نادرست است.