آخرین قطرہ شراب اش رو نوشید؛ بہ اون پیانوے قدیمے نگاهے انداخت و آہ پر از حسرتے ڪشید ، دست هاش دیگہ توان نواختن پیانو رو نداشتند .
ذهن اش خالے شدہ بود، تنها چیزے ڪہ از ڪنج ذهن اش عبور میڪرد تصور دردونہ ے معماییش بود ڪہ هرازگاهے ڪنارش می‌نشست، دستاے ظریف اش را دور بازوش حلقہ میڪرد و با صداے ستودنیش درخواست میڪرد تا صداے پیانو رو بشنوہ ، بلند شد و روے صندلے روبہ ے رو پیانو نشست ، شرو؏ ڪرد بہ نواختن پیانو ، صداے پیانو یادآور وجود اون دردونہ بود ، ڪنارش رو نگاہ ڪرد ، اینجا بود! اون دردونہ ، اون هوژین معمایے اینجا بود!
دیوانہ وار دستاش هاش رو روے پیانو می‌ڪشید و نت ها رو نامنظم مینواخت .
-میشنوے عزیزڪرده؟
آهنگ مورد علاقت رو خراب ڪردم؛ نمیخواے دوبارہ با اون صداے دلنشینت اعتراض ڪنی؟
اما فایدہ اے نداشت ، الان حتے وجود اون دردونہ احساس نمیشد.
حرڪت دست هاش رو متوقف ڪرد و چنگے بہ سینہ اش زد: ڪجا رفتے عزیزڪردہ ؟بعد از آب ڪردن یخ قلبم، بعد از تصاحب ڪردن ڪل روح و روانم، ڪجا رفتی؟
نمیدونستے بدون تو جنون بہ سراغ این بیچارہ میاد؟
میام ڪنارت دردونہ ے معمایے من ، نمیتونم تنهایے این بار غم رو بہ دوش بڪشم ، شاید بدون تو واقعا زندگے معنایے نداره؛ حداقل براے من .
منے ڪہ زندگیم بدون تو یخبندان شده، اے بهار من.