«در سال ۱۳۲۰، وقتی با محمدرضاشاه دیدار کردم، او از آینده ایران نگران بود. به او گفتم: اعلی‌حضرت، اگر به مردم اعتماد کنید، آن‌ها شما را تنها نخواهند گذاشت. او لبخند تلخی زد.»

«من برای ایران همه‌چیز دادم، اما ایران به من چیزی جز خستگی نداد.»

‏امری که بیش از هر چیز در این موقع باريک عزم مرا در حرکت قوت می‌دهد و قدم به قدم بر سرعت من می‌افزاید، همانا عشق سرشار خدمت به مملکت و هموطنان عزیز است که همه وقت خاطر مرا اسیر خود می‌دارد.

مثل این است که در طبیعت من دشمنی غریبی بر ضد ناامنی ایجاد گردیده و من برای قلع و قمع اختلال‌کنندگان و سرکشان، خلق شده‌ام زیرا که بر من مسلم شده که اساس هر اصلاح و اقدامی در این مملکت علی‌العجاله بسط دامنه امنیت و آرامش است.

مادامی که مردم فراغت نداشته و از نعمت امن و راحت برخوردار نباشند، مجال آنکه به خود آیند و احتیاجات زندگانی خویش را درک کنند و در صدد چاره‌جویی برآیند نخواهند داشت.

«و اقلیم چهارم (ایرانشهر) آغازد از زمین چین و تبت و ختا و ختن و شهرهای که بمیان آنست و بر کوههای کشمیر و بلور و وخان و بدخشان بگذرد سوی کابل و غور و هری و بلخ و طخارستان و مرو و کوهستان و نشابور | وطوس] و کومش و گرگان و طبرستان وری و قم و همدان و موصل و آذربادگان و منبج و طرسوس و حیران و ثغرهای ترسا آن و انطاکیه و جزیرهای قبرس و رودس و سقلیه تا بدریای محیط رسد برخلیجی که میان شهرهای مغرب و اندلس است ، و او را زقاق خوانند.»