روز‌ها می‌گذرند و ساعت‌ها بدون درنگی به دوندگی خود ادامه می‌دهند. هرچقدر می گذرد احساس درماندگی بیشتری در خود می‌کنم؛ انگار که پروانه‌ای گیر افتاده در تار تنیده‌ی عنکبوتی هستم که برای رهایی هرکاری می‌کند و در نهایت رنج، از نفس افتادگی و هلاکت را می چشد. سعی دارم آنچه بر من و در من هست را ببینم و آنقدر خود را ذغال‌آلود ندانم و مانند کبریت دست به سوزاندن خود نزنم؛ اما گاهی اوقات افکارم مرا سوق می دهند به سمت نابودی، به سمت کلافگی و درهم تنیدگی؛ افکاری که مرا وا می‌دارند از زندگی کردن و کارهایی که ازشان متنفرم را در من عادت می‌کنند. شاید باید رهایشان کنم، شاید باید انقدر خودم را در آغوش دریای سیاه افکار خفقان‌آورم نیندازم، شاید باید شوری دریا را مزه کنم تا طعم گس چسبیده به گلویم را بشورد؛ شاید باید آن کسی باشم که باید تابحال می‌بودم و سعی بر دور انداختنش می‌کردم.

اد اجباری نیست

جوین باشید حتما:(

زیر همان آسمانی که روزگاری ستارگان رازهای عشق را نجوا می‌کردند، دو روح در سکوت یک بوسه در هم تنیده شدند. ماه، گواهی خاموش بود که آن‌ها را در نور کم‌سوی خود غرق کرده بود، گویی که خود آسمان‌ها بر این اتحاد آنها برکت می‌دادند. زمان ایستاده بود، گویی که حتی بادها نیز جرات نداشتند لحظه مقدس آنها را برهم زنند.