در حدیثی که امام ترمذی و دیگران روایت کرده‌اند آمده است: «فضل العالم على العابد كفضل القمر على سائر الكواكب»، یعنی: «برتری عالم بر عابد چون برتری ماه بر دیگر کواکب است».
امام ابن قیم در «مفتاح دار السعادة» (۱۷۷-۱۷۶) می‌گوید: «اگر بپرسند که چرا عالِم به‌جای خورشید -که پرنورتر باشد- به ماه تشبیه شده است، می‌گوییم که این دو فایده دارد؛ یکی این‌که نور ماه از خودش نیست، پس تشبیه عالم به ماه که نورش برگرفته از خورشید رسالت است، بهتر از تشبیه‌شدنش به خورشید است. دوم این‌که نور خورشید یکی است، اما نور ماه مانند مراتب علمی عالمان از نظر کمی و زیادی تفاوت می‌کند».

در صحیحین هست که یکی از اصحاب راجع‌به اعمال پرفضیلت می‌پرسید و حضرت هم پاسخ می‌دادند. در آخر پرسید که اگر نتوانستم برخی از این اعمال را انجام دهم چه؟ ایشان فرمودند: «شرّت را از خلق بازدار که این هم صدقه است!».
در حدیث دیگری فرمودند: «کسی که مردم برای پرهیز از شرّش او را ترک می‌کنند، در روز قیامت بدترین جایگاه را نزد الله دارد!»، و از عمر بن خطاب نیز روایت شده است که فرمود: «وِزْوِزکردن -یعنی پرگفتن- کسی شما را نفریبد؛ مرد آن است که امانت را ادا کند و از آبروی مردم دست بردارد!».
پس آن که نمی‌تواند به خلق احسان کند و آنان را سودی برساند، دست‌کم می‌تواند شرّش را از آنان باز دارد تا از جانب او در آسایش باشند.

اگر درون مرزهایمان از خود دفاع کنیم، تروریست هستیم. اگر بیرون مرزهایشان زنان و کودکانمان را بکشند، از خود دفاع کرده‌اند!