رنگِ چَشمانت را درست بخاطر ندارم
اما شک ندارم که آسمانِ پرستاره شب هم،
به پایش نمی‌رسید
چَشمانت، همچون دریایِ خروشانی بود،
که من را در خود غرق میکرد
چَشمانت همچون آرزویی بود که باید خاطره میشد
چَشمانِ تو عجیب زیبا بود و من هم
عاشقِ کشفِ عجایبِ زیبا بودم،
من برایِ آن دو تیله‌یِ درخشان می‌توانستم دنیا را زیر و رو کنم، می‌توانستم در زیرِ آسمانِ شبِ تیله‌هایت زندگی کنم، من می‌توانستم برای یک لحظه نگاه کردن در مروارید‌هایِ لرزانت از خود هم بگذرم،
من می‌توانستم
بخاطرِ
چَشمانِ دُرْفِشانَت
دنیا را فتح کنم...