تارهای صوتی اش هم رنگ ابی دریا بود همان گونه خسته و غم زده همان قدر ضعیف تنها اما همچون صدای امواج دریا ارامش را در وجودت فرامی خواند
صدایش برای من همرنگ اقیانوسی بود که بعد طوفان همچون کودک در بستر ماسه ها ارام گرفته، حتی صدای خنده هایش هم بوی دریا را میداد همان قدر زیبا و دلگیر.
حال دیگر حتی در دهنم هم نمیتوانم صدایش را بشنوم نه برایم آوازی میخواند نه صدای خنده اش مرا سر خوش میکند.