کلمه‌چی

کلمه‌چی یعنی دل‌ماچ، ترجمان، مترجم.
"تجربه‌های زبان‌بازی و زبان‌گزاری"
Contact: @KalamehChi_Bot
k.kalamehchi@gmail.com

TGlist रेटिंग

प्रकारसार्वजनिक

सत्यापन

असत्यापित

विश्वसनीयता

अविश्वसनीय

स्थान

भाषाअन्य

चैनल निर्माण की तिथिApr 10, 2022

TGlist में जोड़ा गया

Feb 24, 2025

मैं चैनल का मालिक हूँ

बदलावों का इतिहास

टेलीग्राम चैनल کلمه‌چی का आंकड़ा

विवरण

सदस्य

99

24 घंटों

1924%सप्ताह

2025.3%महीना

2025.3%

उद्धरण सूचकांक

0

उल्लेख0चैनलों पर शेयर0चैनलों पर उल्लेख0

प्रति पोस्ट औसत दृश्य

0

12 घंटों00%24 घंटों00%48 घंटों700%

सगाई (ER)

0%

रिपोस्ट0टिप्पणियाँ0प्रतिक्रियाएँ0

सगाई दर (ERR)

0%

24 घंटों0%सप्ताह0%महीना0%

प्रति विज्ञापन पोस्ट औसत दृश्य

0

1 घंटा00%1 - 4 घंटे00%4 - 24 घंटे00%

विवरण

हमारे बॉट को चैनल में जोड़ें और इस चैनल की दर्शक संख्या जानें।

24 घंटों में कुल पोस्ट

0

डायनेमिक्स

समूह "کلمه‌چی" में नवीनतम पोस्ट

सभी पोस्ट

21.02.202521:31

🔹Dadhood and me: how becoming a father made me reflect on my own childhood
🔸عالم پدری و من: چگونه پدر شدن، کودکی‌ خودم را پیش چشمم آورد

نوشته‌ی Tom Lamont / The Guardian
ترجمه برای کلمه‌چی

تازگی‌ها، وسط یکی از همان بگومگوهای همیشگی با بچه‌هایم، سعی کردم حالی‌شان کنم که کارهای روزمره‌ی خانه مثل زنگار، مثل صدف‌هایی که به بدنه کشتی می‌چسبد، آرام آرام روی زندگی کبره می‌بندد. چند سالی اول زندگی، همه چیز برای آدم مهیاست. دوران نوجوانی کم‌کم می‌فهمی وظایفی داری که باید برای کمک به خودت و دیگران انجام دهی، اما این فهمیدن به یک ذهنیت مبهم و دست‌نیافتنی می‌ماند. اگر سرانجام روزی پدر یا مادر شوی، یا به هر دلیلی مسئولیت کودکی به گردنت بیفتد، ناگهان آتش‌فشان کارهای خانه روی سرت فوران می‌کند. سال‌ها درگیر خرده‌ریزه‌هایش خواهی بود. کمتر کسی از این بخش طاقت‌فرسای فرزندپروری حرفی می‌زند – از مراقبت شبانه‌روزی بی‌پایان، از انتظار گیج‌کننده برای رسیدن به انتهایی که گویی هرگز فرا نمی‌رسد. و ترسی نهفته در دل این مسئولیت که اگر و وقتی تمام شود، وقتی این بار سنگین را بر زمین بگذاری، چه خواهد شد؟ بعدش چه؟

حالا که کم‌کم از آن قسمت آخرالزمانی کارهای خانه در بچه‌داری خلاص می‌شوم، به این مسئله فکر می‌کنم. بچه‌هایم دیگر دستشان به کابینت‌ها می‌رسد. می‌دانند کدام دوشاخه مال کدام پریز است، کدام دکمه برنامه‌های محبوبشان را روی تلویزیون نمایش می‌دهد یا یخ نان شیرینی را باز می‌کند. ساعت‌ها، گاهی بیشتر، ناپدید می‌شوند. کجا می‌روند؟ بی من از پس چند مانع بر می‌آیند؟ قبلاً با جزئیات تمام می‌دانستم که چه چیزی آزارشان می‌دهد. از چه چیزهایی بدشان می‌آید، چه چیزی آتش خشمشان را شعله‌ور می‌کند، چطور گرسنگی سیری‌ناپذیرشان را فرو نشانم. حالا پدر و مادر بودن دیگر مثل یارگیری فوتبال یا دفاع مقابل حملات حریف نیست، پیچیده‌تر و مرموزتر شده، مثل یک بازی شطرنج آرام. نیازهایشان واضح نیست. خیلی وقت است که دیگر نمی‌توانم با یک لیوان شیر گرم آتش درونشان را خاموش کنم.

حالا دارم می‌فهمم این همان مرحله‌ای‌ست که آدم تبدیل می‌شود به همان پدری که قسم خورده بود هیچ‌وقت نباشد. پدری که فضولی می‌کند، آن هم بی‌وقت. («خب، امروز مدرسه چه خبر بود؟») موی دماغ می‌شود. («مگه میشه هیچی؟ نمیشه که کل روز توی مدرسه هیچ کار نکرده باشی!») دریوزه. («قبلاً باهام حرف می‌زدی.») دلخور. («دیگه نمی‌پرسم.») متناقض. («خب، امروز مدرسه چی کار کردی؟») الان که این‌ها را می‌نویسم، می‌بینم پدر بودنم این روزها حسی بسیار شبیه به رها شدن دارد. قبل از اینکه بفهمی توی صف منتظر پیوستن به خیل رها شدگان هستی، خودت داری مسیر گریزناپذیرش را هموار می‌کنی. وقتی هم که واقعا می‌فهمی چه خبر است، جوری رفتار می‌کنی که بحران را عمیق‌تر و سریع‌تر می‌کنی.

تقریباً همان موقع‌ها که پدر شدم، یک کاناپه خریدیم؛ یک کاناپه راحت جعبه‌ای شکل با روکش سبز. بچه‌هایم از وقتی که چیزی را به یاد می‌آورند، غرغرهای مرا هم به یاد می‌آورند که روی این کاناپه شکلات خردشدنی نخورند. با کفش فوتبال رویش ولو نشوند. لیوان آبمیوه را روی دسته‌اش نگذارند. با این همه، وضع امروز کاناپه‌ جوری است که انگار ده سال، هر شب، یک عده کوهنورد و ماما و گِل‌کار رویش خوابیده‌اند. پارچه‌ی سبزش به کل خراب شده و امیدی به ترمیمش نیست. و از آن همه غر زدنم هیچ نمانده الا خود غر زدن.

تقدیر آن کاناپه‌ی مرده‌شوری از همان لحظه‌ای که پای بچه‌ها به اطرافش باز شد رقم خورد...

[متن کامل در تلگراف]

@kalamehchi

सभी पोस्ट