خسته بود،ولی دقیقا نمیدونست از چی،نمیتونست بفهمه دقیقا چی اینقدر اونو خسته و شکسته کرده،شاید ندونستن دلیلش این بود که خیلی چیزا بود که خستش میکرد اون بزرگ شده بود،بیست و سه،بیست و سه سال داشت همین روال رو تحمل میکرد دیگه حتی نمیتونست برای خیلی چیزا گریه کنه،هر ثانیه نفسش قطع میشد و احساس میکردم تو این جهان داره خفه میشه،ولی اون میتونست ساعت ها توی یک اتاق خفه بدون هیچ ناراحتی ای زندگیشو بگذرونه،نمیخواست بگه افسرده ترین آدم جهان اونه،ولی اون همین الان داشت از بین میرفت و واسه این هیچ راه حلی نداشت،اون هم از نابود شدن میترسید و هم برای اینکه سریعتر نابود بشه امیدوارم بود،واسه همه چیز بشدت خسته بود،درست مثل یک مرد هشتاد ساله که دیگه سلامتشو از دست داده بود،داشت محو میشد ولی این واسه هیچکس مهم نبود اون جلوتر از همه چیز مهم ترین شخص زندگیش رو از دست داده بود"خودش"